Ogólnopolski Festiwal Tańca Sfera Ruchu | www.torun.pl

Festiwal skierowany jest do artystów powyżej 16. roku życia. Do tancerzy zawodowych i amatorów prezentujących wysoki poziom artystyczny. Sfera Ruchu to przede wszystkim pokazy spektakli opartych na technice tańca współczesnego z pogranicza teatru oraz sztuki performance, połączone z warsztatami.

Piątek, 2.07.

• Osobliwości, Teatr Tańca AKRO, choreografia: Joanna Miś-Fudali. Nasza nietypowość choć czasem tłumiona lubi przeniknąć przez skórę. Niekontrolowanie zaskoczy w jakimś geście. Niespodziewanie wymknie się w spojrzeniu, grymasie twarzy. Jestem dziwaczny czy wyjątkowy? Ekstrawagancki czy niepasujący? Inny niż wszyscy czy oryginalny? Osobliwości, potworności, cuda…Jak kto woli.
• Illusions of shameless abundance, choreografia i taniec: Katarzyna Leszek
• Frequency, Kompania Tańca AWF Poznań, choreografia: Agnieszka Doberska
• Będziemy tak rozmawiać?, choreografia i taniec: Klara Florek. Prezentacja jest autorską choreografią poruszająca problem braku komunikacji międzyludzkiej. Inspiracją do stworzenia choreografii był utwór muzyczny grupy Dictaphone wykorzystany w prezentacji.
• Toska (ros.) czyli miłość po rosyjsku, choreografia: Agnieszka Janicka. Czym charakteryzuje się ciemna, nieodgadniona i wiecznie rozszczepiona „rosyjska dusza”? Tyle w niej potwora ile człowieka? Tyle relacji ile braku relacji? Spokoju ile niepokoju? Miłości ile niemiłości? Tytułowa „Toska”, to uczucie duchowego cierpienia, często bez konkretnej przyczyny, to poszukiwania utopijnego uczucia, zaginionego „ludzkiego” głosu wśród pesymistycznej wizji wprost z filmów rosyjskich. Czy możliwe jest osiągnięcie szczęścia?
• Płonąca żyrafa, Teatr Tańca Enza, choreografia: Gabriela Keller-Janus. Inspiracją do stworzenia spektaklu był wiersz Stanisława Grochowiaka- Płonąca żyrafa i obraz Salvadora Daliego o tym samym tytule.

Sobota, 3.07.

• Teatr Tańca Nieznany – „gentle sin: part one” w choreografii Filipa Hylewicza. Pierwsza z zaplanowanych dwóch produkcji Teatru Tańca NIEZNANY. Jest to spektakl, który powstał na bazie refleksji choreografa dotyczących zachowań człowieka i konsekwencji, jakie za sobą niosą.
• Ina Wojdyła i Wiktoria Kołcon - duet IMRO. „Zbliżali się obaj do momentu, kiedy będą ze sobą rywalizować, stan normalny dla ludzkiego gatunku. Byli niczym zwierzęta, które biją się, przebywając w tej samej klatce, tą klatką był upływający czas.” - Michel Houellebecq
• „Kobieta z ażuru” - solo w choreografii Moniki Małychy i Ewy Kowalczyk. Kim jest kobieta z ażuru? Doświadcza wewnętrznej pustki, szuka miejsca, które może nazwać swoim. Jej ciągłe nienasycenie i nieokreślona tęsknota sprawiają, że szuka coraz to nowszych dróg do potwierdzania własnego istnienia. Ma poczucie odrębności względem własnego ciała, co generuje lęk przed niekontrolowaniem jego odruchów i wzmożoną potrzebę jego kontroli. Codziennie próbuje składać się od nowa…