Wystawa | www.torun.pl

Ekspozycja zainaugurowana i prezentowana była online w czasie zamknięcia instytucji kultury podczas pandemii. Teraz przyszedł czas na tradycyjne otwarcie.

Celem ekspozycji jest przybliżenie życia Jana Limonta i jego twórczości obejmującej okres od lat 30. do końca lat 70. XX w. Na ekspozycji zaprezentowane są dokumenty i fotografie osobiste oraz rodzinne, jak również liczne wyroby ceramiczne. Towarzyszy im szczególny film pt. „Mój ojciec” zrealizowany w latach 70. XX w. i dokumentujący pracę garncarza w warsztacie. Autorem filmu jest Zbigniew Limont, syn Jana, który przez pewien okres również zajmował się wyrobem ceramiki.

Ze względu na fakt, iż Jan Limont swoją twórczością nawiązywał do garncarskich tradycji wileńskich, na wystawie zaprezentowane zostały także przykładowe wyroby innych garncarzy wywodzących się z terenów Wileńszczyzny (głównie ceramika Aleksandra Azarewicza oraz anonimowa ceramika z Wilna datowana na okres międzywojenny). Zaprezentowano także prace wykonane przez Zbigniewa Limonta oraz narzędzia i przybory garncarskie pochodzące ze zbiorów Muzeum Etnograficznego w Toruniu, które zazwyczaj znajdowały się w każdej pracowni garncarskiej.

W ramach ekspozycji powstała również część edukacyjna, na której planowane są prelekcje, zajęcia i warsztaty poświęcone garncarstwu i ceramice, prowadzone przez Dział Edukacji i autorów wystawy.

Autorzy scenariusza i kuratorzy wystawy: Jarosław Pawlikowski i Grażyna Szelągowska
Oprawa plastyczna: Barbara Górka

Ekspozycja ze zbiorów: Muzeum Etnograficznego w Toruniu, Muzeum Okręgowego w Toruniu i kolekcji prywatnych
Wystawa otwarta do listopada 2021

Wszechstronna i różnorodna prezentacja sztuki Bronisława Wojciecha Linkego. Pokaz ponad 200 obiektów, wypożyczonych z kilkunastu polskich muzeów narodowych, okręgowych i tematycznych, obejmujący całą twórczość Linkego, w tym jego malarstwo olejne z najwybitniejszym, emblematycznym „Autobusem” z Muzeum Narodowego w Warszawie, ale również szkicowniki, teksty, projekty designu, rysunki i ilustracje książkowe. Będzie to wystawa retrospektywna, pierwsza od pośmiertnej ekspozycji artysty w warszawskim Muzeum Narodowym w 1963.

Po wystawie oprowadza kurator, Krzysztof Stanisławski.

Wstęp: 1 zł. Zapisy: eduakcje@csw.torun.pl lub 56 610 97 16

Autorami pokazywanych na wystawie prac graficznych wykonanych w technice linorytu jest młodzież związana z działającymi w stolicy Meksyku dwoma ośrodkami: CEDAR „Luis Spota Saavedra” oraz Escuela de Iniciacion Artistica No 1. W obu tych placówkach warsztaty graficzne prowadzone są pod kierunkiem wspaniałego artysty i pedagoga Antonia Garcii Del Llano i to właśnie prace jego uczniów można obejrzeć na przygotowanej przez toruńską galerię wystawie. Wystawa prezentuje szeroki wachlarz tematów dających możliwości bliższego poznania kultury meksykańskiej. Symbolika, fantazja, odwoływanie się do legend i baśni, a także Meksyk współczesny ze swoją architekturą i pejzażem często mają swoje odbicie w eksponowanych grafikach. Autorzy prac nawiązują do problemów egzystencjalnych i zagrożeń cywilizacyjnych. Kompozycje figuralne w połączeniu z egzotyczną florą i fauną tworzą zaskakujący klimat. W grafikach młodych artystów swoje odbicie znalazła również kultura Majów i Azteków.

Zwiedzanie wraz z przewodnikiem najnowszego oddziału Muzeum Okręgowego w Toruniu – Muzeum Twierdzy Toruń. Gości oprowadzać będzie Adam Kowalkowski. Wydarzenie odbędzie się w ramach akcji „Poznaj region z przewodnikiem”.

Udział jest bezpłatny. Obowiązuje wcześniejsza rejestracja na stronie organizatora - kliknij, aby przejść na stronę

Prace, które można zobaczyć na wystawie pochodzą ze zbiorów własnych galerii, a ich autorami są dzieci i młodzież z takich krajów jak: Rosja, Ukraina, Słowacja, Łotwa, Rumunia czy Polska.

Są to przedstawienia rysunkowe oraz malarskie roślin, które możemy spotkać w ogrodach, parkach. Wystawa jest soczyście kolorowa i przyciąga spojrzenie, oglądając prace czujemy już pełnię wiosny.

wernisaż on-line: 14.05 (piątek), godz. 18.00 / Facebook Galerii Sztuki Wozownia

Skarby ziemi, bogactwa natury, cenne gatunki roślin i zwierząt – jakie znaczenia niosą ze sobą te kon-wencjonalne zwroty? Czy wszyscy rozumiemy je tak samo? Wystawa Łukasza Prus-Niewiadomskiego kusi wizją złota rosnącego na drzewach, zapraszając do refleksji nad wartością przyrody – także tą ściśle ekonomiczną. Minimalistyczne prace skrywające złote „skarby” pod powierzchnią fotograficznych obrazów będzie można oglądać w Galerii Sztuki Wozownia.
„Plantacja złota” to projekt artystyczny inspirowany badaniami dotyczącymi australijskich euka-liptusów, przeprowadzonymi przez zespół dr Mela Linterna, geochemika z rządowej agencji CSIRO. Naukowcy udowodnili, że eukaliptusy rosnące na powierzchni złóż złota pobierają z głębi ziemi wodę wraz z drobinami kruszcu. Ponieważ złoto może być toksyczne, roślina przenosi jego cząsteczki po-przez gałęzie do liści, które zrzuca na ziemię. Kiedy liść ulegnie rozkładowi, cały proces może się po-wtórzyć. Cząstki złota w liściach są tak małe, że nie da się ich dostrzec gołym okiem, jednak badacze dzięki użyciu specjalistycznego sprzętu są w stanie je zlokalizować i zobaczyć, co może stać się no-wym sposobem poszukiwania złóż tego metalu w trudno dostępnych miejscach. Sposobem znacznie mniej inwazyjnym wobec ekosystemu niż stosowane obecnie próbne odwierty – przynajmniej do mo-mentu, gdy zapadnie decyzja o rozpoczęciu w danym miejscu przemysłowego wydobycia…
Najzupełniej realne płatki złota znajdą się też w każdej prezentowanej na wystawie fotografii. Pozostaną jednak niewidoczne, podobnie jak cząsteczki kruszcu w liściach eukaliptusa. Artysta umie-ścił bowiem złotą warstwę na odwrotach prac, i to w taki sposób, że nie da się jej wydobyć bez znisz-czenia zdjęcia. Czy sztuka rzeczywiście jest cenniejsza niż złoto? Fotograficznym obrazom rośliny i jej fragmentów towarzyszyć będzie obiekt w postaci żywego eukaliptusa z wszczepionymi w liście złotymi drobinkami. Będzie też wskazówka, która pozwoli publiczności dotrzeć do kolejnej części ekspozycji – znaleźć ukryty na świeżym powietrzu nieopodal Wozowni nowy „skarb”. (tekst: Olga Filanowska)

Łukasz Prus-Niewiadomski (ur. 1985 w Oranie w Algierii) – artysta intermedialny badający możliwości ludzkiego ciała oraz wpływ naturalnego i kulturowego otoczenia na nasze zachowanie. Tworzy cykle fotograficzne, performensy, wideoinstalacje. Doktor w dyscyplinie sztuk filmowych i teatralnych. Ab-solwent PWSFTviT w Łodzi. Mieszka i pracuje w Warszawie. Swoje prace prezentował m. in. na 15. Biennale Sztuki Mediów „Pioneering Values” we Wrocławiu, w KinoLabie CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, w Bunkrze Sztuki w Krakowie, Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu, Galerii Wozownia w Toruniu, Galerii Imaginarium w Łodzi, Galerii Studio w Warszawie, Brotfabrik w Berlinie, The Perfor-mance Studio w Londynie. Jego prace znajdują się w kolekcjach: Fundacji Sztuki Współczesnej In Situ, Galerii Wymiany i Kolekcji Sztuki Współczesnej Collegium Polonicum.

Dzień otwarty zamiast tradycyjnego wernisażu

W piątek, 14 maja – zamiast tradycyjnego, uroczystego otwarcia wystaw – Wozownia zaprasza na dzień otwarty. Między 12.00 a 18.00 będzie można przyjść do galerii o dowolnej porze, bezpłatnie obejrzeć wystawy i spotkać się z ich twórcami w kameralnej atmosferze. Symboliczny wernisaż odbędzie się w formule on-line na profilu galerii na Facebooku.

Zwiedzanie w reżimie sanitarnym

Wozownię odwiedzać można w reżimie sanitarnym. Przy wejściu do galerii obowiązuje dezynfekcja rąk. Do dyspozycji są też rękawiczki jednorazowe. Na terenie całej galerii zwiedzający mają obowiązek zasłaniania nosa i ust oraz zachowania dystansu co najmniej 2 m od innych osób. W głównych salach galerii wystawy może zwiedzać jednocześnie maksymalnie 10 osób. Wyjątek stanowi sala tzw. archi-wum, gdzie wchodzić należy pojedynczo. Wystawy dostępne są codziennie oprócz poniedziałków w następujących godzinach: wtorek 13.00–19.00, środa–niedziela 12.00–18.00. We wtorki i niedziele wstęp jest darmowy.

wernisaż on-line: 14.05 (piątek), godz. 18.00 / Facebook Galerii Sztuki Wozownia

Malarstwo Kingi Popieli powstaje ze śladów, jakie na papierach i płótnach pozostawiają narzędzia malarskie pewnie prowadzone jej gestami. Artystka używa tworzonych przez siebie utensyliów, których kształty i wielkości w dużej mierze warunkują szerokość, „gęstość” i charakter powstających na płaszczyźnie form. Maluje właściwie całym ciałem, które (pod)świadomie wprawia w ruch, by z kolei uruchomić potencjał swoich pędzli i gąbek nasiąkniętych farbą. Kinga Popiela przedstawia przestrzenne i jakby elastyczne struktury, zbudowane z płynnie falujących modułów. Zdają się one tworzyć biologiczne tkanki i żyć własnym życiem, za którym kryje się instynkt ekspansji na jak największe terytorium. Być może to właśnie owa tkanka świata, o której w swoich tekstach wspominał francuski fenomenolog Maurice Merleau-Ponty. Organiczne formy rodzą się dzięki ścisłej współpracy ciała artystki, używanego narzędzia oraz jego styku z płaszczyzną. Pędzel i gąbka muszą całkowicie zgrać się z ciałem, by dotrwać do końca planowanego pociągnięcia. Na taki rezultat i stan trzeba jednak bardzo długo pracować – choć, gdy patrzy się na obrazy Kingi Popieli, można łatwo ulec wrażeniu ich pozornej lekkości i łatwości. To jednak jedynie złudzenie, bowiem osiągnięcie tego stanu formy, w którym niby się ona rozbestwia i sama dalej płynie, lecz jednak wciąż pozostaje pod kontrolą, wymaga ogromnej liczby ćwiczeń i cierpliwości. Taka postawa zbliża Kingę Popielę do dalekowschodniej tradycji malarskiej, o wielowiekowym dorobku związanym z koncentracją na geście i akcentowaniu roli malującego ciała. W ramach wystawy indywidualnej w Galerii Sztuki Wozownia w Toruniu artystka pokazuje prace na płótnach i papierze, a także na wielometrowych zwojach, co dodatkowo zbliża jej postawę do kultury Dalekiego Wschodu. (Marta Smolińska)

Kinga Popiela – dyplom magisterski na Wydziale Malarstwa Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu w pracowni dr hab. Dominika Lejmana, prof. UAP i prof. Andrzeja Pepłońskiego. Od 2018 roku studentka Międzywydziałowych Środowiskowych Studiów Doktoranckich UAP. W swojej twórczości skupia się na performatywności gestu malarskiego, indywidualnej pamięci ciała oraz jego ekspresji w stosunku do przestrzeni. Poszukuje relacji między fizycznym ciałem twórcy i jego otoczeniem a wytwarzanym przez niego językiem wizualnym. Zajmuje się również edukacją artystyczną, organizuje wykłady oraz warsztaty dotyczące malarstwa performatywnego i roli narzędzia w procesie twórczym. Mieszka i pracuje w Poznaniu.

Dzień otwarty zamiast tradycyjnego wernisażu

W piątek, 14 maja – zamiast tradycyjnego, uroczystego otwarcia wystaw – Wozownia zaprasza na dzień otwarty. Między 12.00 a 18.00 będzie można przyjść do galerii o dowolnej porze, bezpłatnie obejrzeć wystawy i spotkać się z ich twórcami w kameralnej atmosferze. Symboliczny wernisaż odbędzie się w formule on-line na profilu galerii na Facebooku.

Zwiedzanie w reżimie sanitarnym

Wozownię odwiedzać można w reżimie sanitarnym. Przy wejściu do galerii obowiązuje dezynfekcja rąk. Do dyspozycji są też rękawiczki jednorazowe. Na terenie całej galerii zwiedzający mają obowiązek zasłaniania nosa i ust oraz zachowania dystansu co najmniej 2 m od innych osób. W głównych salach galerii wystawy może zwiedzać jednocześnie maksymalnie 10 osób. Wyjątek stanowi sala tzw. archi-wum, gdzie wchodzić należy pojedynczo. Wystawy dostępne są codziennie oprócz poniedziałków w następujących godzinach: wtorek 13.00–19.00, środa–niedziela 12.00–18.00. We wtorki i niedziele wstęp jest darmowy.

wernisaż on-line: 14.05 (piątek), godz. 18.00 / Facebook Galerii Sztuki Wozownia

Rzeźby Martyny Pająk opowiadają o cielesności. Są zmysłowe i organiczne, dzięki czemu sprawiają wrażenie jakby w ich wnętrzach pulsowało życie. Prężą się, napinają, oddychają, zdają się pełzać i pozostawać w procesie jakichś przemian, których celowości możemy się jedynie domyślać. Ze współczesnej perspektywy celnie definicję form organicznych sformułował Anthony Cragg, który sugeruje, że rzeźby te nie są naśladownictwem natury, lecz samodzielnymi energiami. Takimi właśnie energiami są również niewątpliwie formy Martyny Pająk, które dzięki swojej somatyczności zdają się oddychać, przetaczać krew i limfę czy nabrzmiewać zmysłowością, rozpiętą pomiędzy rozkoszą a bolesnym napięciem. Motyw żeber powraca w kilku pracach, potęgując wrażenie, że formy właśnie zaczerpnęły powietrza lub, przeciwnie, przed sekundą dokonały wydechu. To specyficznie zbudowane szkielety żebrowe wypełniają somatyczno-organiczne kształty od środka, jakby testowały granice napięcia naciągniętej na nich skóry. Tworzą pod nią wybrzuszenia i wypustki, manifestując swoją podskórną aktywność. Martynę Pająk interesuje owo napięcie pomiędzy tym, co wewnątrz, a tym, co na powierzchni; między twardością kości i chrząstek a miękkością tkanek i elastycznością skóry. Ornament żeber, wydobyty dodatkowo oświetleniem powierzchni tych prac i spotęgowany grą światłocieniową, kusi oko, by uruchomiło swoje zdolności haptyczne i ślizgało się po ich pofalowanych płaszczyznach.
Obsesja żeber nie przejawiłaby się jednak tak intensywnie, gdyby nie współudział świadomie dobieranej i aktywizowanej rzeźbiarskiej materii. Większość biomorficznych prac Martyny Pająk została wykonana z białego gipsu. Wydawać by się mogło, że owa biel przypomina martwe i zimne skamieliny, lecz nic bardziej mylnego. Martyna Pająk doskonale rozumie potencjał gipsu i obdarza go wewnętrznym życiem. Ciało w jej twórczości staje się jądrem estetycznego doświadczenia. (Marta Smolińska)

Martyna Pająk – urodzona w 1991 roku. W 2016 roku ukończyła studia magisterskie na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Obecnie pełni funkcję asystentki na macierzystym Wydziale. Zainteresowana zagadnieniem formy organicznej i cielesności. Swoje prace prezentowała na wystawach zbiorowych i indywidualnych w kraju i za granicą (m.in. Niemcy, Japonia, Słowacja, Włochy, Czechy). Odbyła rezydencję artystyczną w Japonii. Jest laureatka stypendiów i nagród (m.in. Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Stypendium Artystyczne Miasta Poznania czy Nagroda im. Gustava Saitza.)

Dzień otwarty zamiast tradycyjnego wernisażu

W piątek, 14 maja – zamiast tradycyjnego, uroczystego otwarcia wystaw – Wozownia zaprasza na dzień otwarty. Między 12.00 a 18.00 będzie można przyjść do galerii o dowolnej porze, bezpłatnie obejrzeć wystawy i spotkać się z ich twórcami w kameralnej atmosferze. Symboliczny wernisaż odbędzie się w formule on-line na profilu galerii na Facebooku.

Zwiedzanie w reżimie sanitarnym

Wozownię odwiedzać można w reżimie sanitarnym. Przy wejściu do galerii obowiązuje dezynfekcja rąk. Do dyspozycji są też rękawiczki jednorazowe. Na terenie całej galerii zwiedzający mają obowiązek zasłaniania nosa i ust oraz zachowania dystansu co najmniej 2 m od innych osób. W głównych salach galerii wystawy może zwiedzać jednocześnie maksymalnie 10 osób. Wyjątek stanowi sala tzw. archi-wum, gdzie wchodzić należy pojedynczo. Wystawy dostępne są codziennie oprócz poniedziałków w następujących godzinach: wtorek 13.00–19.00, środa–niedziela 12.00–18.00. We wtorki i niedziele wstęp jest darmowy.

Zgromadzone na wystawie prace pochodzą z jednej placówki - Young Envoys International, której uczniowie od lat zdobywają nagrody na międzynarodowych przeglądach plastycznych, w tym także konkursach organizowanych przez naszą galerię.

Złożony z blisko stu niewielkiego formatu barwnych grafik zestaw prezentuje niezwykle interesujący obraz Indii. To mieszanka tradycji i współczesności, która ujęta w ramy jednej stylistyki tworzy spójną całość. Atrakcyjność hinduskich prac jest wypadkową egzotycznej tematyki, talentu młodych artystów oraz walorów zastosowanej techniki. Użycie trzech lub czterech kolorów w odbitkach linorytniczych wiąże się z długotrwałym i skomplikowanym procesem. Wymaga dobrego przygotowania projektu, rozbicia pracy na poszczególne etapy i staranności przy odbijaniu.

Na wystawie uwagę przykuwają prace odzwierciedlające kulturę Indii : hinduskie kobiety w tradycyjnych strojach, tancerze, muzycy grający na różnych instrumentach, rikszarze, mężczyźni w turbanach przy pracy. Dzięki scenom wypasu kóz czy zbioru herbaty poznajemy rolnicze oblicze Indii. Niemniej ciekawe są linoryty o tematyce sportowej czy portretujące dzikie zwierzęta.