Wystawa | www.torun.pl

Swoje prace malarskie, rysunki i grafiki zaprezentują dzieci, ich rodzice i dziadkowie – trzy pokolenia artystycznych rodzin. Prezentowane będą prace takich twórców jak prof. Wiesław Smużny wraz z pięcioletnią wnuczką Zosią, prof. Edward Saliński, jego syn Szymon z trojgiem swoich dzieci, Krzysztof Białowicz z pięcioletnią córką Polą, czy Jacek Yerka z wnuczką Matyldą. W sumie na wystawie reprezentowanych będzie 10 rodzin.

galeria czynna:
poniedziałek – piątek, godz. 8.00-18.00
sobota, godz. 10.00-14.00

Wstęp wolny

„Twórczość Bartka Jarmolińskiego odsyła do myślenia o tożsamości, funkcjonowaniu i kondycji człowieka we współczesnym świecie. Świecie globalnej konsumpcji, opanowanym przez media, reklamę i stereotyp. Żyjemy wszak w zhomogenizowanej, pozbawionej oryginału i pozbawiającej indywidualizmu pop-rzeczywistości, przejawiającej się w komercyjnych, ujednoliconych wzorach kultury i sposobach ich odbioru.

Na projekt artysty zatytułowany „Organica” składa się cykl 12 monochromatycznych (utrzymanych w czerniach, bielach i szarościach) obrazów przedstawiających postaci ludzkie z wyodrębnionymi wewnętrznymi organami, które najczęściej ulegają chorobom cywilizacyjnym oraz dwie prace wideo („Fakt”, „Carte blanche”). Są one rejestracjami wykonywanych wcześniej przez twórcę performances. W pierwszej z nich Jarmoliński zwraca uwagę na absurdalną rzeczywistość tworzoną przez media, podające codziennie coraz ciężej strawną papkę informacyjną.

„Carte blanche” odnosi się do zjawiska homofobii. Projekt stanowi szeroki dyskurs o ludzkiej naturze.” (Alicja Cichowicz w katalogu wystawy) 
Bartek Jarmoliński to jeden z najbardziej rozwijających się łódzkich artystów współczesnych, aktywnie uczestniczący w polskim życiu kulturalnym, prezentujący swoją twórczość na pokazach indywidualnych oraz na wielu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. Jest absolwentem ASP w Łodzi; dyplom obronił w 2001 roku w Pracowni Rysunku prof. Romany Hałat na Wydziale Edukacji Wizualnej. W 2010 roku miał wystawę indywidualną w „Wozowni” (Man-RW).

Galeria czynna:
wtorek, godz. 12.00–20.00
środa-piątek, godz. 11.00–18.00
sobota, godz. 12.00-18.00
niedziela, godz. 12.00–18.00

Bilety:
normalny – 5 zł, ulgowy – 3 zł, grupowy (5-15 osób) – 15 zł, wtorek, niedziela - wstęp wolny

Tytuł wystawy: Elektrownia Jądrowa w Żarnowcu

Nagrodzony projekt młodej artystki składa się z wideoinstalacji oraz fotografii, które Urszula kozak dobiera i aranżuje wobec aktualnej przestrzeni wystawienniczej, tym razem w toruńskiej Wozowni.
Elektrownię Jądrową w Żarnowcu zamknięto w trakcie budowy w 1990 r. wskutek nasilających się protestów po wybuchu w Czarnobylu. Polskie społeczeństwo było tym bardziej przerażone, że elektrownia miała korzystać z tej samej technologii. Ruina stała się miejscem kontemplacji sama w sobie, przyciągając ludzi swoim urokiem i charakterem w czasach współczesnych. Główną częścią projektu jest dokumentacja eksploracji oraz pływania artystki w Elektrowni. W osobnym wideo podejmuje temat entropii miejsc oraz ich dokumentacji, a także subiektywności i rozpadu dokumentacji w ogóle. Jest to część uzupełniająca temat w zakresie technologicznej dystopii, przerostu oczekiwań wobec bezbłędności maszyn oraz tworzenia się nie-miejsc zarówno w świecie fizycznym, jak i w pamięci.
„Ten niedokończony, związany z opresyjną władzą eksperyment: Elektrownia Jądrowa w Żarnowcu stanowi dla Urszuli Kozak punkt wyjścia dla niezwykle głębokich i bardzo ważnych kontekstów. Betonowa architektura elektrowni przypomina martwe, okaleczone ciało, które każdego dnia ulega biologicznemu rozkładowi. W tym przypadku kreatura nigdy nie narodziła się, nie zdążyła przybrać ostatecznej formy, pozostała na etapie formowania się szkieletu. Ogołocona z mięśni i skóry, bez krwioobiegu z życiodajną cieczą i rytmicznie pulsującym sercem stanowi jedynie przerażający artefakt, który poprzez swoje kalectwo opowiada o sile nigdy nie wypróbowanej, o niebezpiecznym potencjale ukrywanym w ‘szczelinach’ tej monumentalnej architektury.” [Katarzyna Lewandowska]
Urszula Kozak (ur.1989/Londyn), w 2009 ukończyła Liceum Plastyczne w Zakopanem. W latach 2010-11 studiowała Rzeźbę na ASP w Gdańsku w pracowni prof. Katarzyny Józefowicz. W 2011 podjęła indywidualny tok studiów w Katedrze Intermediów łączący elementy rzeźby oraz mediów; zakończony w 2014 pracą dyplomową – projekt „Elektrownia Jądrowa Żarnowiec, Re-eksploracja” został nagrodzony Grand Prix na Festiwalu Sztuki Wizualnej 10. inspiracje/ XTREME w Szczecinie. Artystka współorganizuje wydarzenia promujące wideo-art i wideo-performance w kraju i za granicą. Obecnie koncentruje się na rozbudowaniu tematu Elektrowni Jądrowej w Żarnowcu.

Galeria czynna:
wtorek, godz. 12.00–20.00
środa-piątek, godz. 11.00–18.00
sobota, godz. 12.00-18.00
niedziela, godz. 12.00–18.00

Bilety:
normalny – 5 zł, ulgowy – 3 zł, grupowy (5-15 osób) – 15 zł, wtorek, niedziela - wstęp wolny

Świat zwierząt leśnych, będący głównym tematem twórczości Anny Bujak, to miejsce mroczne, w którym relacje człowiek-zwierzę pozostawiają wiele do życzenia. Prace prezentowane w Wozowni to obiekty z ostatnich kilku lat, jak i najnowsze realizacje – rzeźby, rysunki oraz fotomontaże przygotowane z myślą o projekcie w Galerii Wozownia.

„Zwierzę jest istotnym motywem mojej sztuki. Pozbawione indywidualnych cech, poddane opresyjnej sytuacji. Zwierzę, które można interpretować wieloznacznie: symbolicznie lub po prostu - jako podmiot. Na pewnym poziomie istnienia, byt zwierzęcy staje się tym samym, czym byt ludzki. Ciało celowo poddane cierpieniu, „samo życie/nagie życie” wystawione na ból, bez możliwości refleksji, pozbawione filozoficznego, moralnego zabarwienia, to obraz bólu, który trwa w niekończącym się t u i t e r a z. To zło, które zawsze będzie ekstremalne.
„Banalność zła” wpisuje się w moje rozważania artystyczne na temat kondycji zwierzęcia we współczesnym świecie. Jest również sposobem na zwrócenie uwagi na fakt, że zwierzę jest istotą bliską człowiekowi, nie tylko ze względu na sieć rozmaitych powiązań takich jak: obciążenie historyczne i kulturowe, skomplikowane relacje o wymiarze symbolicznym w jakie jest uwikłane zwierzę, ale przede wszystkim, że zwierzę tak jak człowiek jest bytem odczuwającym ból, bezbronnym wobec zachłanności ludzkiej.” (A. Bujak, z tekstu w katalogu)
Anna Bujak ur. 1979, absolwentka wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom z rzeźby z wyróżnieniem w 2011. Od 2012 studia doktoranckie w macierzystej uczelni. Zajmuje się obiektem, rysunkiem, instalacją. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.

Galeria czynna:
wtorek, godz. 12.00–20.00
środa-piątek, godz. 11.00–18.00
sobota, godz. 12.00-18.00
niedziela, godz. 12.00–18.00

Bilety:
normalny – 5 zł, ulgowy – 3 zł, grupowy (5-15 osób) – 15 zł, wtorek, niedziela - wstęp wolny

W tegorocznym konkursie World Press Photo wzięło udział 5754 fotografów z całego świata. Międzynarodowe jury składające się z grupy czołowych specjalistów oceniało 98671 zdjęć. Nagrody przyznawane były w ośmiu następujących kategoriach: Contemporary Issues, Daily Life, General News, Nature, Observed Portraits, Sports, Spot News, Staged Portraits. W każdej z nich wyróżniono pierwsze, drugie i trzecie miejsce. Wyniki zostały ogłoszone 14 lutego.

Za najlepszą pracę jury uznało zdjęcie amerykańskiego fotografa John'a Stanmeyer'a przedstawiające afrykańskich emigrantów na wybrzeżu Dżibuti unoszących w górę telefony komórkowe w celu uchwycenia taniego sygnału sieci z sąsiedniej Somalii (fot. powyżej). Fotografia w subtelny sposób ukazuje problem, jakim jest konieczność migracji.

Ta najbardziej prestiżowa wystawa fotografii prasowej, organizowana od 1955 roku, cieszy się corocznie wśród publiczności wielką popularnością. Konkurs obejmuje zarówno fotografie pojedyncze, jak i serie, rozpatrywane w konkretnych kategoriach, takich jak Zdjęcie roku, Wydarzenia, Ludzie, Sport, Życie współczesne, Życie codzienne, Portret, Sztuka i rozrywka, Natura. Każdego roku nagrodzone fotografie prezentowane są w formie wystawy pokonkursowej, otwieranej wiosną w Amsterdamie jako część ceremonii wręczenia nagród. Następnie ekspozycja rozpoczyna trwającą do marca następnego roku podróż po całym świecie. Wysoki poziom artystyczny konkursu przyciąga nie tylko środowisko dziennikarzy i artystów, ale również osoby na co dzień nie związane z fotografią.

godziny otwarcia:
wtorek-czwartek, godz. 10.00-18.00
piątek, godz. 10.00-20.00
sobota-niedziela, godz. 12.00-18.00

Bilety: normalny 10 zł, ulgowy 5 zł, rodzinny (2 dorosłych i 2 dzieci) 20 zł
czwartki – wstęp wolny

Wystawa Koła Naukowego Malarstwa UMK

Prezentacja prac 23 studentów Kierunku Malarstwa Wydziału Sztuk Pięknych w Toruniu, zrzeszonych w Kole Naukowym (opiekunką jest dr Justyna Grzebieniowska). Młodzi artyści podjęli się próby opowiedzenia o sobie w formie autoportretu. Zadziwiają różne sposoby podchodzenia do realizacji tematu, intrygują pomysły i nawiązania do wielorakich styli malarskich, które przez wieki wykształciła sztuka.
Wystawa czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 9.00-18.00 oraz podczas imprez

Wstęp wolny

Wystawa fotograficzna Klubu Foto-Cyfra.

Wystawa prac rysunkowych Alicji Banach

Wystawa przedstawia rysunki, które powstały w ciągu ostatnich trzech lat. Ludzie, przestrzeń, przedmioty, jednym słowem wszystko, co składa się na jej teraźniejszy świat - ołówkiem rysowany. Alicja Banach- studentka Edukacji Artystycznej (specjalność Media Rysunkowe) na UMK w Toruniu. Największym dotąd osiągnięciem artystycznym jest dla niej uczestnictwo w VI Ogólnopolskiej Wystawie Rysunku Studenckiego „Rysować i tak, i tak, i tak...”, gdzie wystąpiła w ręcznie uszytej sukni „Pencil Queen”. Działa również w grupie „Traviata”, przedstawiając Rysunek Chóralny.

Wstęp wolny

Wyszywane, wszywane obrazy wielko- i małoformatowe, których współtwórcą jest padające na nie światło. Autorka w sposób wyrafinowany opowiada swe historie operując bielą tkaniny i srebrem nici. Obrazy złudnie prezentujące pustkę, przepełnione domysłem
i myślą.

Galeria czynna: poniedziałek- piątek w godz. 12.00–16.00 oraz podczas spektakli

Wstęp wolny

Tytułowe delectatio morosa – uporczywe upodobanie – to osobisty zapis poszukiwań Karoliny Żyniewicz. To intymna rozgrywka oparta na delikatnym napięciu granicy pomiędzy tym, co społecznie akceptowalne lub absolutnie wykluczone, opowiedziana poprzez pryzmat tabu pokarmowego. Zderzenie to oparte jest na kontraście obrzydzenia i przyjemności, zarówno tej mentalnej jak i fizycznej. Bez jedzenia, jak czytamy w Historii kuchni Reay Tannahill, nie byłoby ani historii, ani człowieczeństwa. Jedzenie to element podstawowych praktyk dnia codziennego, nadających znaczenie światu, porządek ludziom i faktom. Przygotowanie i konsumpcja są interpretowane jako źródło wielu różnorodnych znaczeń społecznych i kulturowych. Obrzydzenie do jedzenia – w opinii Julii Kristevy – to najbardziej podstawowa i archaiczna postać wstrętu. Nieprzypadkowo pojawia się tutaj kategoria abjectu, którą swoimi działaniami stara się legitymizować Karolina Żyniewicz. Badanie wszelkich granic od dawna stanowi główny przedmiot zainteresowań artystki; stąd pomysł na wystawę poświęconą robakom i ludziom.

Wystawa ma formę dziennika, który przez dziewięć dni będzie używany przez Żyniewicz do gromadzenia na bieżąco zapisków i własnych obserwacji przeniesionych z prywatnej pracowni artystki do przestrzeni galerii. Dziennik, jako gatunek literacki, wywodzi się etymologicznie od łacińskiego diarium, oznaczającego codzienną strawę czy porcję. Dziennik, jako wystawa Żyniewicz, staje się istotnym elementem w dążeniu ku własnym „fobiom poznawczym”. Z oczywistych względów proces ten przybiera formę upublicznionego doświadczenia. Osadzenie wydarzenia w ciele galerii pociąga za sobą stałą obecność, obcowanie z owadami i ludźmi, wystawienie się na widok i konfrontacje, raportowanie, ale również współpracę z ekspertem kulinarnym i naukowcem (biologiem). Jej zakończeniu towarzyszyć może niepewność. Być może rozkład.

Ta wystawa to tylko chwilowa zmiana otoczenia dla procesu, jaki skrajnie reinfekuje byt ludzki, w którym człowiek, według bohatera Mdłości Jean-Paul Sartre’a, to „wilgotne ciepło brudzące koszulę” oraz „ciepły tłuszcz obracający się leniwie, jakby go mieszano łyżeczką”. To także kompulsywne nagromadzenie notatek i wydzielenie obszarów zdymisjonowanych dla publicznej prezentacji. Czym miałby być zapis tego procesu, jak nie radykalnym gestem autokanibalizmu?

Karolina Żyniewicz
Ur. 1984 roku. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Zajmuje się szeroko pojętym eksperymentem wizualnym. Jej warsztat twórczy to swoiste laboratorium badawcze. Często pracuje z materią organiczną, wykorzystując naturalne procesy rozkładu i obumierania. Istotny w jej pracach jest pierwiastek abiektualny, poddający w wątpliwość kategorie estetyczne. Prowadzi blog www.artdycyna.blogspot.com. Mieszka i pracuje w Warszawie.