Wystawa | www.torun.pl

Konkurs fotograficzny Wystaw się w CSW – organizowany co roku przez Dział Edukacji – na stałe wpisał się już w kalendarz wydarzeń odbywających się w toruńskim Centrum Sztuki Współczesnej. Tegoroczna edycja ma szczególny charakter – mija 10 lat od ustanowienia konkursu.

Niezmienny pozostaje charakter wydarzenia, które ma na celu stworzenie niezależnym fotografom okazji do zaprezentowania własnej twórczości szerszej publiczności – w ramach pokonkursowej wystawy odbywającej się w przestrzeni CSW, na której prace laureatów co roku oglądają tysiące zwiedzających. To także inicjatywa, która ma dać uczestnikom możliwość dzielenia się swoją pasją i zachęcić ich do dalszego rozwijania artystycznych zainteresowań.

Od kilku lat, jako specjalne wyróżnienie, galeria sztuki przewiduje także przyznanie Nagrody Dyrektora CSW, czyli propozycji zorganizowania indywidualnej wystawy twórcy. Do tej pory swoje indywidualne pokazy zaprezentowali u nas: Agnieszka Fiejka, Remigiusz Koniecko, Katarzyna Ewa Legendź, Baltazar Fajto i Iwona Germanek. Wystawie pokonkursowej X. edycji towarzyszyć będzie pokaz fotografii zeszłorocznej laureatki – Moniki Cichoszewskiej.

Weź udział w głosowaniu publiczności TUTAJ. 

Bilety: 10 zł ulgowy / 15 zł normalny.

Wystawa pt. „Józef Pietrzyk (1942–2020) – Czas przemijania” jest czternastą ekspozycją z zapoczątkowanego w 2007 roku cyklu, w którym Muzeum Okręgowe w Toruniu prezentuje dorobek twórców związanych z naszym miastem.

Tym razem w salach Ratusza Staromiejskiego eksponowana jest twórczość absolwenta Wydziału Sztuk Pięknych UMK, który oprócz malarstwa tworzył grafikę użytkową – głównie plakaty oraz zajmował się wystawiennictwem. Studiował na WSP UMK w Toruniu w pracowni Bronisława Kierzkowskiego, którą ukończył w 1969 roku. Tuż po studiach włączył się w artystyczne życie Torunia, aktywnie uczestnicząc w wielu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.

Naczelne miejsce w jego malarstwie zajmuje metafora – obrazy cechuje emocjonalne i intelektualne podejście do problematyki społecznej. W malarskiej twórczości Pietrzyka rozróżniamy kilka cykli, które układają się w następujące tematy: 1) Człowiek – jego miejsce w społeczeństwie, 2) Synteza, Symetria i Struktura i 3) Czas przemijania, w którym malarz połączył dwa poprzednie nurty tworząc kompozycje łączące abstrakcję i technikę z delikatnością natury ludzkiej i jej społecznym zaangażowaniem.

Malarz od 1972 do 1989 roku miał w Toruniu pracownię przy ul. Strumykowej 19/3, w której spotykali się nie tylko koledzy artyści, lecz także reprezentanci wszystkich środowisk. Prezentowane na wystawie prace pochodzą ze zbiorów muzeów w Toruniu, Bydgoszczy i Grudziądzu oraz ze zbiorów prywatnych. Wystawie towarzyszy publikacja.

Opis wystawy: Anna Kroplewska-Gajewska 

Kurator wystawy: Anna Kroplewska-Gajewska 

Bilety: 16 zł ulgowy, 21 zł normalny. 

Na wystawie pokazane zostaną prace ponad 40 absolwentów WSP UMK, reprezentujące różne podejścia do sztuki: artystyczne, konserwatorskie i badawcze, będące owocem kilkuletniego dojrzewania artystycznego i intelektualnego.

Wzorem poprzednich lat, autorzy najlepszych dyplomów zostaną uhonorowani medalami, nagrodami oraz wyróżnieniami. W obszarze sztuk plastycznych to Medal im. Tymona Niesiołowskiego za najlepszy dyplom artystyczny oraz Medal Janusza Boguckiego przyznawany przez Radę Programową kierunku sztuka mediów i edukacja wizualna za najlepszy na kierunku dyplom artystyczny i pracę teoretyczną. Najlepsze prace dyplomowe na kierunku konserwacja i restauracja dzieł sztuki uhonorowane zostały Nagrodami i Wyróżnieniami im. doc. Leonarda Torwirta. Na kierunku ochrona dóbr kultury przyznane zostały Wyróżnienia im. doc. Jerzego Frycza, a na historii sztuki – Nagroda i Wyróżnienie im. prof. Gwidona Chmarzyńskiego. Najlepsze prace licencjackie obronione na kierunkach nauczania prowadzonych w ramach dyscypliny nauki o sztuce zostały docenione Nagrodą i Wyróżnieniem im. prof. Jadwigi Puciata-Pawłowskiej.

Oprowadzanie z przewodnikiem po wystawie „Dyplom 2021”. Pokazane zostaną prace ponad 40 absolwentów Wydziału, reprezentujące różne podejścia do sztuki: artystyczne, konserwatorskie i badawcze, będące owocem kilkuletniego dojrzewania artystycznego i intelektualnego.

Bilety: 15 zł normalny / 10 zł ulgowy,

Zapisy: eduakcje@csw.torun.pl lub 56 610 97 16

Spacer po aktualnych wystawach Centrum Sztuki Współczesnej dedykowany seniorom:

• Dyplomy 2021. Wystawa najlepszych dyplomów Wydziału Sztuk Pięknych UMK
• Abakanowicz i inni
• Patricia Piccinini, Jesteśmy!

Oprowadza: dr Radosław Osiński oraz Pani Magdalena Gorczyca

Wstęp: 2 zł

Zapisy w recepcji CSW lub telefonicznie: 56 610 97 18 (w godzinach otwarcia CSW).

Oprowadzanie z przewodnikiem po wystawie „Abakanowicz i inni”. 

Bilety: 15 zł normalny / 10 zł ulgowy
Zapisy: eduakcje@csw.torun.pl lub 56 610 97 16

O wystawie

Magdalena Abakanowicz jest ikoną polskiej sztuki współczesnej, artystką o najwyższej międzynarodowej renomie od lat 60. XX w. do dzisiaj. Sławę i uznanie zdobyła jako tkaczka, autorka przełomowych „abakanów”, które odmieniły światową sztukę włókna, zbliżając ją do rzeźby. I tą drogą – w kierunku klasycznej rzeźby – szła Abakanowicz przez następne dekady. Grand Prix Biennale São Paulo oraz udział w niemal wszystkich najważniejszych międzynarodowych biennale na świecie ugruntowały jej pozycję najbardziej rozpoznawalnej polskiej artystki. Za powodzeniem u publiczności i krytyki przyszło powodzenie na rynku sztuki. Magdalena Abakanowicz współpracowała ze słynną Marlborough Gallery w Londynie i Nowym Jorku oraz innymi renomowanymi galeriami, co zaowocowało licznymi zakupami i zamówieniami publicznymi. Dziś jej prace znajdują się w kolekcjach najważniejszych muzeów sztuki na świecie z nowojorskim MoMA na czele, a grupy jej rzeźb zdobią m.in. park Agora w Chicago i park Cytadela w Poznaniu. Abakanowicz nie zapominała o kraju – jedną z najlepszych kolekcji jej prac posiada Muzeum Narodowe we Wrocławiu, ale także Centrum Rzeźby w Orońsku. I z tej kolekcji pochodzą Mutanty, prezentowane na niniejszej wystawie.

Abakanowicz i inni to wystawa bez jednej spajającej wszystkie prace tezy, tematu, diagnozy – to wystawa wspaniałych rzeźb, dzieł uniwersalnych, przemawiających do odbiorcy przede wszystkim swoimi walorami artystycznymi i głęboko humanistyczną tematyką. To panorama polskiej rzeźby współczesnej w zestawie pochodzącym z jednej z najważniejszych w kraju kolekcji – Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, obchodzącego w tym roku okrągłą, czterdziestą rocznicę powstania.

Wystawa „Abakanowicz i inni” prezentuje prace następujących twórców:

• Magdalena Abakanowicz
• Paweł Althamer
• Sylwester Ambroziak
• Mirosław Bałka
• Krzysztof M. Bednarski
• Leszek Golec / Tatiana Czekalska
• Kijewski / Kocur
• Grzegorz Klaman
• Piotr Kurka
• Józef Łukomski
• Krzysztof Markowski
• Dorota Nieznalska
• Robert Rumas

W 2020 roku minęło 50 lat odkąd swoje podwoje dla zwiedzających otworzyło Muzeum Sztuki Dalekiego Wschodu w Kamienicy pod Gwiazdą. Rocznica ta stała się pretekstem do zorganizowania ekspozycji przypominającej postać Tadeusza Wierzejskiego –  legendarnego kolekcjonera, antykwariusza i darczyńcy. Wystawę poświęconą tej wyjątkowej postaci ponownie oglądać można od 5 lutego 2022 r.

Głównym celem wystawy jest chęć przypomnienia sylwetki Tadeusza Wierzejskiego, którego działalność wywarła tak przemożny wpływ na rozwój wielu kolekcji muzealnych w naszym kraju. Od pierwszego swego daru dla Muzeum Miejskiego w Bydgoszczy w 1923 roku do słynnego legatu dla Zamku Królewskiego w Warszawie w 1974 roku, nieprzerwanie, przez półwiecze wzbogacał wspaniałymi darami liczne kolekcje muzealne i biblioteczne. Gromadząc swoje zbiory przez dwudziestolecie międzywojenne, czas okupacji i PRL-u był nie tylko wybitnym kolekcjonerem, ale także znakomitym antykwariuszem. Dzięki jego działalności antykwarycznej do polskich muzeów trafiły wyjątkowe zabytki sztuki polskiej, europejskiej i dalekowschodniej.

Na wystawie zaprezentowane zostaną unikalne materiały archiwalne. Dokumenty rodzinne sięgające XVIII w., kolekcja fotografii, listy tak wybitnych postaci jak Andrzej Lubomirski, Karol Estreicher, Helena Dąbczańska, Tadeusz Dobrowolski czy Władysław Podlacha. Treścią wystawy będzie także wspaniała kolekcja malarstwa polskiego z obrazami Aleksandra Orłowskiego, Piotra Michałowskiego, Aleksandra Gierymskiego, Olgi Boznańskiej czy Leona Wyczółkowskiego. Główną oprawę tworzyć będzie jednak sama Kamienica pod Gwiazdą.

O Tadeuszu Wierzejskim słów kilka

Biografia Tadeusza Wierzejskiego pozostawała całkowicie niezbadana. Świadoma polityka władz marginalizująca dokonania kolekcjonerów prywatnych doprowadziła do niemal całkowitego wymazania ze świadomości ludzkiej wielu zasłużonych dla rozwoju polskiej kultury postaci. Sam życiorys Tadeusza Wierzejskiego jest gotowym materiałem na film. Urodzony jeszcze pod zaborami wykształcenie zdobywał na Uniwersytecie Lwowskim. Uczestnik I wojny światowej i obrony Lwowa. Prowadził antykwariat w kosmopolitycznym wówczas Lwowie. Zaprzyjaźniony z wybitnymi kolekcjonerami Feliksem Mangghą Jasieńskim, Kazimierzem Iwanickim czy Heleną Dąbczańską. W czasie sowieckiej okupacji Lwowa udało mu się uniknąć wywózki na Sybir. Przedostał się do Generalnej Guberni. Zarządzał tam przedsiębiorstwami pożydowskimi jednocześnie prowadząc na ogromną skalę działalność charytatywną. Wspomagał nie tylko historyków sztuki czy muzealników, ale także antykwariuszy żydowskiego pochodzenia. Przygarnął córeczkę swoich żydowskich przyjaciół, która przeżywszy wojnę została adoptowana przez jego siostrę. W zakładach przez niego kierowanych schronienie znajdują też dzieci jego lwowskiego przyjaciela, kolekcjonera żydowskiego Ignacego Phillipa. Powiększa swoją kolekcję.

Po wojnie został zarządcą Zamku Królewskiego na Wawelu. Uczestniczył w akcji rewindykacyjnej na Pomorzu. Prowadził działalność antykwaryczną. Kolekcja stała się na tyle duża, że podzielił ją między kilka muzeów. Na Wawel trafiła unikalna kolekcja porcelany miśnieńskiej. Muzeum Narodowe w Warszawie, dzięki jego darowi, w znacznym stopniu odbudowała swe zbiory rzemiosła artystycznego. Powstało Muzeum Sztuki Dalekiego Wschodu w Toruniu. To tylko nieliczne z jego inicjatyw. Nieodbudowany wówczas Zamek Królewski w Warszawie wzbogacił się o wspaniałą kolekcje malarstwa, szkieł i rzemiosła. W jednym z wywiadów Tadeusz Wierzejski wyraził marzenie aby mieć w pokoju tylko zwykłe łóżko i stolik. Marzenie to spełnia się w 1974 roku. Bądźmy ostrożni w wypowiadaniu życzeń…

 - Paweł Czopiński – kustosz działu kultur pozaeuropejskich, kurator wystawy

Muzeum Okręgowe w Toruniu zaprasza do zwiedzania nowej wystawy czasowej „Drzeworyty – symbole szczęścia. Wystawa z okazji obchodów Księżycowego Nowego Roku na Tajwanie”. Oglądać ją będzie można od 1 lutego w Muzeum Podróżników im. Tony’ego Halika. Ekspozycja powstała dzięki współpracy z Biurem Przedstawicielskim Tajpej w Polsce.

Drzeworyt to jedna z najstarszych znanych na świecie technik graficznych, która rozpowszechniła się na terenach Azji już około VIII w. W przeszłości drzeworyty były wykonywane z okazji różnych wydarzeń i świąt ludowych oraz ważnych uroczystości rodzinnych, a zwyczaj zdobienia drzwi do świątyń oraz domostw kolorowymi obrazkami sięga kilkuset lat.

Księżycowy Nowy Rok to najważniejsze święto dla Tajwańczyków na całym świecie, posiadające ponad tysiącletnią historię i związane z obrzędami, które ukształtowały tamtejszą kulturę na przestrzeni dziejów. Wykonywanie drzeworytów, których tradycja jest wciąż żywa, zaliczane jest do noworocznych zwyczajów. Obrazy tworzone są tradycyjnymi metodami i pełnią różne funkcje, przedstawiają bóstwa, bohaterów i opiekunów, sceny rodzajowe, a także ilustracje ze znanych powieści i sztuk teatralnych, ludowych, oper oraz bajek.

Drzeworyty to rodzaj talizmanów ochronnych i amuletów, które mają także przynosić szczęście, pomyślność, powodzenie, bogactwo oraz dobrobyt.

Rok 2022 jest Rokiem Tygrysa, który zaczyna się 1 lutego 2022 r. i potrwa do 21 stycznia 2023 r. Tygrys jest symbolem siły, odwagi i pewności siebie, zwiastuje rok pełen aktywności, wyzwań i przygód. W związku z tym możemy przewidywać, że rok 2022 będzie czasem dynamicznych, nieprzewidzianych zmian i zaskakujących wydarzeń.

Na wystawie prezentowane będą prace konkursowe na drzeworyt z okazji Księżycowego Nowego Roku, wykonane przez artystów tajwańskich. Inicjatywa ta ma na celu utrwalanie i promocję tradycyjnej sztuki ludowej. Eskpozycję uzupełniają grafiki ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Toruniu, prezentujące strażników drzwi i pogromcę demonów, które zwyczajowo w okresie Nowego Roku zdobią wnętrza mieszkań.

Wystawa czynna od 1 lutego do 27 lutego w Muzeum Podróżników im. Tony’ego Halika.

Bilety: 16 zł ulgowy, 21 zł normalny. W środę wstęp na wystawy czasowe i stałe wolny!

Wystawa nowych nabytków kolekcji CSW „Znaki Czasu” – 2021, cz. II.

W statutowym zakresie działania CSW „tworzenie, zarządzanie i udostępnianie kolekcji” jest umieszczone w punkcie pierwszym. To jedno z podstawowych zadań instytucji, z którego staramy się wywiązywać z należytą starannością.

W tym roku odbył się już pokaz kilkunastu obrazów z kolekcji w ramach Triennale Malarstwa w Wilnie, wiele prac wystawiliśmy w X. Triennale Sztuki „Sacrum” w Częstochowie, a później w siedzibie CSW. Jednak najszerszym przeglądem – i to tylko nabytków tegorocznych – są dwie niniejsze wystawy. Prezentacja „Andrzej Jerzy Lech – Fotogenia” gromadzi 115 zdjęć wybitnego fotografa, mieszkającego i tworzącego w New Jersey niedaleko Nowego Jorku. Drugą ekspozycją jest zbiorowa wystawa obrazów, fotografii, rysunków i prac na płytach gipsowych artystów polskich i litewskich. Są wśród nich nieżyjący już klasycy, tacy jak Bronisław Wojciech Linke, Roman Cieślewicz, Andrzej Lachowicz i Michał Kokot z grupy Zero 61, wciąż bardzo aktywni, ale też już klasyczni twórcy – prof. Zdzisław Nitka, prof. Jonas Gasiunas, prof. Piotr Dumała, Jerzy Wardak z grupy Zero 61, Krzysztof Gierałtowski, Marek Sobczyk, Ryszard Grzyb – obaj z Gruppy, najważniejszego ugrupowania Nowej ekspresji lat 80. XX w.

W naszej kolekcji rozwijamy nowe wiodące wątki tematyczne, obejmujące eksperymentalną fotografię, sztukę polskiej animacji, malarstwo Nowej ekspresji i sztukę krajów nadbałtyckich. Na początku roku planowaliśmy przeznaczyć na zakupy 100 000 zł, jednak dzięki grantowi MKiDN, dodatkowym środkom pomocowym rządu oraz darowi Goethe-Institut w postaci rozbudowanej instalacji multimedialnej w kontenerach pt. „GABINET / DAS KABINET”, wartość pozyskanych do kolekcji prac wyniosła ok. 925 000 zł, a więc ponad dziewięciokrotnie więcej, niż pierwotnie zakładana kwota. Dlatego uznajemy ten trudny, pandemiczny rok 2021 za udany, jeśli chodzi o wzbogacenie kolekcji Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu.

Kuratorzy: Krzysztof Stanisławski, Krzysztof Białowicz

Wystawa prac Andrzeja J. Lecha w ramach kolekcji CSW „Znaki Czasu” – nabytki 2021, cz. I.

Fotografie Andrzeja J. Lecha opatrzone zostały tytułem „Fotogenia”. Co sugeruje to określenie wobec przedstawionego na wystawie zestawu prac? Bo należy dodać, że jest to pojęcie dość pojemne oraz nie do końca jednoznaczne, jak to bywa w interpretacji dzieł sztuki… Odnosi się ono bowiem do tego wymiaru fotograficznego przedstawienia (fotodokumentu), które jednocześnie zawiera w sobie coś więcej, wyraża ową nadmierność nad prostym oddaniem rzeczywistości, odsyła do treści, które bywają zależne także od osoby odbierającej daną fotografię. Fotogenia jest więc tym, co łączy się – rzec można – z aurą artyzmu, tj. indywidualnym, subiektywnym wpływem intencji i odczuć fotografa, które to zostały niejako „wprojektowane” w zarejestrowany kadr. Te zaś – już w procesie odbioru danego zdjęcia – budują ów wyraz fotogenicznego urzeczenia. Zatem fotogenia w swej istocie jest emanacją poezji, tj. takich wartości obrazowych, które wynikają z przeniesienia na obraz fotograficzny właściwości istotnych dla autorskiej świadomości i osobistych odczuć. W innym (teoretycznym) ujęciu, fotogenia oznacza swoisty „nadmiar świetlistości”, rozumiany jako efekt parcia rzeczy i zjawisk do ich ukazywania się. Taka fotografia emanuje swoim światłem, wyłania się ku widzialności, odsłaniając przy tym to, co było zakryte, z początku niewidoczne. Takim celom twórczym najlepiej służy fotografia tradycyjna, z jej niemal „pierwotnym” oprzyrządowaniem: prostymi kamerami, pinholami i chemiczną obróbką negatywów oraz wypracowaną osobistą estetyką. A.J. Lech uprawia właśnie taką fotografię: bardzo subiektywną, o nabudowanej narracyjności, pełną fascynacji jej fotogenicznymi odsłonami. Co wyraźnie podkreśla, często sygnując swoje prace fikcyjnymi podpisami, już w ten prosty sposób stara się przekroczyć dokumentalną treść zdjęć na rzecz ich subiektywnego odbioru, warunkowanego przy tym jeszcze odbiorczymi wyobrażeniami. Tymi podpisami artysta wręcz falsyfikuje wartość dokumentalną zdjęcia, proponując swój odrębny, ponadczasowy, świat – w równym stopniu wyobrażony, jak i osadzony w dzisiejszych realiach.

Kurator: Andrzej Saj