Wystawa | www.torun.pl

Agnieszka Betke-Kubiak urodziła się w Toruniu i jest matką trójki dzieci. Pasję do fotografowania zaczęła rozwijać ponad 5 lat temu, zatrzymując najpiękniejsze chwile z życia własnych dzieci w postaci ponadczasowych kadrów. Autorka portretów, fotografuje głównie przy świetle zastanym. Szuka naturalnych momentów pokazujących prawdziwe emocje. Laureatka konkursów: „Portret Prawdziwy, V Edycja”, „Wystaw się w CSW 2017”.

Wstęp wolny

Wystawa jest efektem pleneru fotograficznego, który odbył się 26-28 maja 2017 roku na terenie Górznieńsko-Lidzbarskiego Parku Krajobrazowego. Autorzy prac to: Edyta Adamska, Adam Adamski, Liliana Cieszyńska, Jarosław Jan Jeleński, Piotr Olkiewicz, Dariusz Sarnowski, Piotr Tamborek, Marek Trzeciak, Anna Zwolińska.

Galeria czynna:
poniedziałek – piątek w godz. 10.00-17.00
w dniu wernisażu: 19.00-22.00

Wstęp wolny

• godz. 17.30 Hala Pomp
• godz. 19.00 Galeria 011, Od Nowa

Pora na podsumowanie projektu, który niemal rok temu został zapoczątkowany wystawą w Wieży Ciśnień Toruń Stare Bielany. Aquapresja obejmuje zbiór wydarzeń, przede wszystkim wystawy, które poza Toruniem odbyły się również w wieżach ciśnień w Bydgoszczy oraz Płocku, a także warsztaty i akcje plastyczne. Projekt zwraca uwagę na wieże ciśnień - zabytki architektury przemysłowej, które ukazane kontekście sztuki współczesnej zyskują nową funkcję, ukazując przy tym swoje walory ekspozycyjne. Podczas projektu zrodziło się wiele pytań, na które częściowo odpowiedzą dwie wystawy. Artyści / twórcy projektu: Alicja Wieczorek, Katarzyna Wendland, Grzegorz Wawrzyńczak

Tytuł nawiązuje do światła, które każdy z nas nosi w sobie ukryte pod garderobą (w tym przypadku pod podkoszulkiem)

Alicja Bogacka zajmuje się ceramiką od 17 lat. Stworzyła pierwszą ogólnodostępną pracownię ceramiki, w której prowadziła warsztaty dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Jest autorką toruńskich aniołów na fasadach i oknach starego miasta. Zrealizowała kilka przedsięwzięć artystyczno-charytatywnych: Szczytny cel na Szczytnej, Anioły w Niebie, Toruń moim małym, bezpiecznym miejscem na Ziemi, Odkuwanie serc z lodu w ramach Orkiestry Świątecznej Pomocy. Obecnie prowadzi galerię ceramiki na Moście Paulińskim.

Autorka o wystawie: Zostałam zaproszona na plener ceramiczno-malarski do Barlinka, mojego rodzinnego miasteczka, w którym nie byłam już kilka lat. Wybrałam się tam pod koniec sierpnia mając plany na konkretną tematykę twórczości, ale poszło inaczej... Przypuszczałam, że może to być również retrospektywna wizyta. I tak też było. Na cmentarzu w Barlinku jest pochowany mój ojciec. Niełatwo było dorastać w towarzystwie alkoholika i całej tej atmosfery. Od dawna miałam intencję, aby się z tym uporać i odpuścić, wybaczyć przeszłość... I tak powstał „podkoszulek taty”, a potem koszulka mamy, bo dziewczynka uczy się od mamy patrzenia na świat. Podkoszulek był nieodłącznym elementem ojcowskiej garderoby, zimą, latem, do garnituru, do łózka, ogrodu, na ryby....Chronił go jak zbroja, przed zimnem, ludzkim okiem, ciosem, przytuleniem, oraz zakrywał to co w nim, to co pod nim. Patrzyłam na ten podkoszulek, który często zmieniał kolory, fakturę, informacje: złość, wycofanie, lęk.. Skupiając się na podkoszulku nie dostrzegałam ukrytego pod nim wewnętrznego światła, które każdy z nas w sobie nosi. To światło tworzy piękne chwile, bo i takie były, są zawsze: zabawy, wspólnej pracy, nauki, jazdy na motorze... W wystawie współuczestniczy Dariusz Zboina, który jest twórcą elementów z drewna użytych do dopełnienia ceramicznych prac.

Wystawa realizowana w ramach Festiwalu Józefa Czapskiego. Pokazane zostaną dwa obrazy olejne, dwie prace graficzne oraz kilkadziesiąt rysunków z kolekcji Muzeum Uniwersyteckiego, Archiwum Emigracji i Towarzystwa Przyjaciół Archiwum Emigracji. Ponadto, pokazane zostaną książki z biblioteki malarza, pełne rysunków, dedykacji i marginaliów oraz nieznane listy Czapskiego do redaktorów „Wiadomości”, niektóre także z rysunkami. Ciekawostką będą listy Hanki Ordonówny do mjra Józefa Czapskiego z prośbą o pomoc, a także rękopis dwóch wierszy Gałczyńskiego dedykowanych malarzowi. Wystawie towarzyszy folder.

Muzeum czynne: wtorki i środy w godz. 10.00-15.00, czwartki i piątki w godz. 10.00-18.00

Prezentacja z okazji Roku Rzeki Wisły prac uczestników VII Wojewódzkiego Konkursu Plastycznego zorganizowanego przez Środowiskowy Dom Samopomocy Katolickiego Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych Diecezji Toruńskiej im. Wandy Szuman w Toruniu.

Współorganizator: Muzeum Etnograficzne im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu.

Bardzo dogodna lokalizacja Torunia zadecydowała o jego szybkim rozwoju. Czynnikiem niezwykle stymulującym było położenie miasta nad Wisłą. Na nadbrzeżu powstała osada zamieszkała między innymi przez rybaków, szyprów, flisaków, powstał port z żurawiem, oraz przystań rybacka. W średniowieczu wybudowano łaźnie miejskie, które w okresie reformacji, w związku z obrona moralności, zamieniono na farbiarnie. Wykorzystywano glinę ze starorzecza do wyrobu cegieł, które służyły do budowy budynków miejskich. W Toruniu łączyły się szlaki handlowe z południa ze szlakami z północy i zachodu. Do miejskiego portu wpływały statki morskie a toruńscy kupcy, dzięki przynależności do Hanzy, wypłynęli na „szerokie wody” Bałtyku. Na tzw. Kępie Bazarowej powstała prężna osada zamieszkiwana przede wszystkie przez „ludzi rzeki” i tzw. partaczy – czyli rzemieślników nie zrzeszonych w cechach. Nie do przecenienia jest znaczenie Wisły w toruńskiej gospodarce – dawała pracę znacznej części społeczeństwa i możliwości zwielokrotnienia handlu miejskiego.

Niekiedy rzeka przysparzała problemów i kosztów miastu powodując podtopienia i niszcząc wielokrotnie most toruński, który był wielokrotnie odbudowywany. W XX wieku nadbrzeże wiślane i rzeka stała się miejscem rekreacji i spędzenia wolnego czasu. Powstało kąpielisko na Kępie Bazarowej, organizowano spływy, rejsy wycieczkowe, powstawały lokale gastronomiczne.

Na wystawie zaprezentujemy eksponaty z życia codziennego mieszkańców przedmieścia portowego, archiwalne dokumenty, grafiki , pocztówki i zdjęcia. Postaramy się cofnąć czas i pokazać jak wyglądało życie nad Wisłą mieszkańców grodu Kopernika.

Wystawa czasowa została przygotowana w związku z Rokiem Rzeki Wisły 2017.

Robert Żytkowicz

Wystawa fotograficzna Krzysztofa Muskalskiego

W obrzędach religijnych Japończyków w VIII wieku w okresie Nara pojawił się zwyczaj czczenia bóstw ukrytych w drzewach. Zwyczaj ten zaadoptowały japońskie elity dworskie jako hana no en „ucztę kwiatową”, który przetrwał do dziś jako hanami. Ucztę tą szczególnie upodobał sobie cesarz Saga, urządzając w ogrodach swego pałacu w Kioto pełnych kwitnących drzew przyjęcia, na których łączył picie sake z podziwianiem piękna kwiatów. Początkowo Japończycy podziwiali kwiaty moreli japońskiej (prunus mume), a dopiero z czasem, w okresie Heian, wiśni – sakury.
Drzewa japońskiej wiśni są rośliną ozdobną, nie owocują. Ich kwiaty rozwijają się w ciągu kilku dni by po tygodniu rozsypać się po okolicy. Te kilka dni przypadających zwykle na przełom marca i kwietnia staje się bodaj najważniejszym czasem w życiu chyba każdego Japończyka i tym samym całej Japonii. Jest to czas sakury, czas kwitnienia wiśni, czas wyczekiwany przez cały rok. W mediach pierwszymi i najbardziej wyczekiwanymi informacjami, niczym z linii frontu działań wojennych, stają się informacje z linii frontu kwitnienia wiśni. Jest to najbardziej gorączkowy czas w roku dla większości Japończyków.

W marcu kończy się okres rozliczeniowy, zamyka się doroczny cykl gospodarczy – trzeba sfinalizować wszystkie zobowiązania finansowe, zamknąć budżety. Po tym okresie następuje nagły zwrot – nadchodzi niczym tsunami fala sakury. Japończycy przechodzą ze stanu skrajnego napięcia w stan skrajnego wyluzowania. W ciągu dnia parki, ogrody, skwery, a nawet cmentarze zapełniają się tłumami Japończyków, którzy rozsiadają się wygodnie na matach i foliach w cieniu gałęzi rozkwitłych wiśni, rozkładają kosze z jedzeniem i baryłki z sake. Kontemplacji towarzyszy tworzenie i recytowanie haiku – wierszy mówiących o istocie sakury, wyrażających krótkotrwały dramatyzm przemijającego piękna, odnosząc ten dramatyzm również do ulotności życia.
Krzysztof Muskalski

Krzysztof Muskalski - częstochowski lekarz okulista. Obok okulistyki jego pasją są podróże oraz fotografia artystyczna. Jest członkiem rzeczywistym Stowarzyszenia Twórców Fotoklub RP oraz Związku Polskich Artystów Fotografików. W ramach swoich podróży odwiedził wiele zakątków Polski, Europy, Ameryki, Afryki, Azji, Australii i Oceanii. Swoje wyprawy opisuje w licznych artykułach, spotkaniach, audycjach radiowych i telewizyjnych. Swoje prace prezentował na kilkudziesięciu autorskich i zbiorowych wystawach fotograficznych w kraju i za granicą. Ma na swoim koncie nagrody i wyróżnienia w konkursach fotograficznych w kraju i zagranicą oraz autorski album fotografii „Czas Podróży". Prowadzi Autorską Galerię Fotografii w Częstochowie oraz jest gospodarzem cyklu prezentującego autorów fotografii podróżniczej „Obrazki z podróży" w częstochowskim Ośrodku Promocji Kultury „Gaude Mater". Jest pomysłodawcą i współorganizatorem Międzynarodowych Salonów Fotografii Artystycznej Lekarzy „PhotoArtMedica" w Częstochowie.

Paweł Czopiński

Portrety zwierząt z toruńskiego Ogrodu Zoobotanicznego.

Radosław Sass – 27 letni toruński fotograf, z wykształcenia geograf i etnolog, miłośnik fotografii portretowej oraz fotoreportażu. Swobodnie posługuje się mediami cyfrowymi oraz starymi technikami fotograficznymi. Fascynuje go dynamika reportażu oraz subtelność portretu. Współpracuje z wieloma klubami muzycznymi. Jego zdjęcia były publikowane w magazynach i czasopismach krajowych oraz regionalnych. Do dotychczasowego dorobku autora zalicza się: zaprezentowany w Wilnie cykl zdjęć architektonicznych poświęcony 70-leciu UMK, indywidualna wystawa fotografii koncertowej w ramach HRPP Festival, Cykl zdjęć „Portret Kobiety” wyeksponowany w Fotogalerii Domu Muz oraz liczne wystawy indywidualne oraz zbiorowe. Laureat wielu konkursów fotograficznych, m.in. „Twarze dziecka, oblicza dzieciństwa”.