Władysław Kozioł urodził się w 1929 r. w Szczucinie niedaleko Tarnowa. Po uzyskaniu matury w 1951 r. rozpoczął studia na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. Jego nauczycielami byli m.in. Tymon Niesiołowski i Stanisław Borysowski. W 1964 r. objął stanowisko kierownika w pracowni witrażownictwa w toruńskiej Pracowni Konserwacji Zabytków, a po jej likwidacji założył własną pracownię, którą prowadzi, wspólnie z synem Wojciechem, po dzień dzisiejszy.
Wstęp wolny. Galeria czynna codziennie w godz. 11.00-16.00. Wejście przez Muzeum Zabawek, ul. Ducha Św. 10
Projekt #Ściana to trwający kilka miesięcy cykl działań o charakterze performatywnym oraz wydarzeń warsztatowych w Toruniu i Bydgoszczy. Tytułowa „ściana” – mobilna konstrukcja, składająca się ze stelażu osadzonego na kołach rowerowych – jest swego rodzaju manifestem, autorską wypowiedzią publiczną, próbą konfrontacji z odbiorcą, użytkownikiem przestrzeni publicznej, przypadkowym przechodniem. Niesione przez nią treści i przekaz wizualny mają na celu wzbudzić zainteresowanie oraz skłonić do refleksji i interakcji. Na wystawie można obejrzeć wyniki czterech zrealizowanych przez artystkę działań. „Mam trzy paski” to praca, która ironicznie nawiązuje do markowych ubrań, poruszając temat wartości materialnej odzieży i podążania za trendami. Projekt „Czy myślisz szablonowo?” odnosi się do wyników ankiety przeprowadzonej na terenie kampusu UMK – wypowiedzi przepytanych osób posłużyły do stworzenia przewrotnie zaprojektowanych szablonów graffiti. Z kolei „Szablon jam” opiera się na aranżacji legalnego miejsca przeznaczonego na ekspresję twórczą w postaci graffiti. Realizacja nawiązuje do „wall of fame / hall of fame” – miejsc wyznaczonych przez władze danego miasta dla działań artystów ulicznych. Paulina Broma zaprezentuje w Wozowni również efekty projektu „Amen?”, pierwotnie zrealizowanego w Galerii Fundacji Tumult. Złota ściana z tytułowym, wymalowanym na czarno napisem była punktem wyjścia do konfrontacji graffiti. Każdy chętny mógł nakreślić na ścianie swój ślad przy użyciu spreju. Napis „Amen” i złote tło z czasem znikało pod kolejnymi warstwami farby.
Paulina Broma – absolwentka edukacji artystycznej w zakresie sztuk plastycznych (specjalność: media rysunkowe) na UMK w Toruniu. W 2018 roku uzyskała dyplom z wyróżnieniem oraz medal im. Janusza Boguckiego za pracę #Ściana. Twórczyni instagramowych projektów fotograficznych, m.in. daily_trzepak oraz writing.torun
Sztuka Jerzego Grochockiego wymyka się jednoznacznym kategoryzacjom. Na pierwszym miejscu artysta stawia precyzję i wskazuje punkty odniesienia dla swojej twórczości w konstruktywizmie, minimalizmie i sztuce konkretnej. Obiekty przestrzenne, malarskie i reliefowe oraz geometryczne kompozycje oparte są zawsze na matematycznych regułach i uproszczonej, klarownej formie. Twórczość Grochockiego wynika bezpośrednio z refleksji teoretycznej. W 1970 r. na drodze rozważań nad takimi tematami, jak kolor, płaszczyzna i przestrzeń, stworzył tzw. system Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni, dając tym samym podwaliny pod swoje unikalne realizacje artystyczne.
Jerzy Grochocki – absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej i Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 1963–1968 pozostawał pod wpływem malarstwa kolorystycznego. W 1967 r. zorganizował malarską grupę artystyczną Grupa 7. Pod koniec lat 60. XX w. matematyczno-geometryczne fascynacje zaprowadziły Grochockiego w kierunku sztuki konstruktywistycznej. Grochocki brał udział w przeszło stu wystawach grupowych i indywidualnych w Europie i w USA. Otrzymał kilka nagród i wyróżnień. Jego prace znajdują się w muzeach i w prywatnych kolekcjach.
Wystawa prezentuje zbiór prac graficznych – linorytów i drzeworytów powstałych na przestrzeni ostatnich trzech dekad. Odnajdziemy w nich wszystkie najbardziej charakterystyczne cechy twórczości artysty, który z powodzeniem łączy dwa, z pozoru sprzeczne języki formalne – abstrakcję geometryczną i abstrakcję organiczną. Gieryszewski konsekwentnie stosuje formę linii, która w jego kompozycjach odgrywa niezwykle istotną rolę. Można wręcz zaryzykować tezę, że jest ona jednym z podstawowych środków wizualnej wypowiedzi artysty. Drugą ważną jakością jest dla artysty światło zespolone z akcentami barwnymi, którymi Gieryszewski operuje z mistrzowską wrażliwością.
Ryszard Gieryszewski – ur. 1936 roku w Warszawie. W latach 1959–1964 studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Był członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Drzeworytników XYLON w Szwajcarii. Miał ponad 30 wystaw indywidualnych oraz ponad 300 wystaw zbiorowych. Za prace malarskie i graficzne otrzymał wiele prestiżowych nagród i wyróżnień. Prace Ryszarda Gieryszewskiego znajdują się w muzeach w kraju i za granicą.
Wystawa pokonkursowa. 6.09. (piątek), godz. 18.00 - otwarcie wystawy i wręczenie nagród
Galeria Sztuki Wozownia już po raz jedenasty organizuje triennale. To cykliczny ogólnopolski konkurs zwieńczony wystawą, prezentujący poszukiwania artystów w dziedzinie kameralnej twórczości malarskiej we wszystkich jej odmianach. Jest skierowany do profesjonalnych twórców, w szczególności zaś do absolwentów i studentów wyższych uczelni artystycznych. Formuła imprezy jest otwarta, co daje okazję do szerokiej konfrontacji różnych postaw i sposobów wypowiedzi. Organizatorzy pozostawiają malarzom pełną swobodę w wyborze techniki i tematu. Jedyne ograniczenie stanowią wymiary pracy – jej format nie może przekraczać 600 cm2. Spośród 1497 prac 580 autorów zgłoszonych do 11. Triennale jury do wystawy pokonkursowej zakwalifikowało 302 prace 165 artystów.
Nietypowa wystawa zdjęć z lat 1884–1924 udostępnionych Toruńskiej Agendzie Kulturalnej przez Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie. Aranżacja wystawy w 3D ma na celu pokazanie historycznych zdjęć we współczesnej technice wizualizacji. Wystawa jest próbą skonfrontowania minionej epoki uchwyconej w obiektywie z nowoczesną technologią.
Wystawa laureatki konkursu fotograficznego „Wystaw się w CSW 2018”, której przewodzą słowa francuskiego filozofa Jeana Baudrillarda: „Dzisiaj to my jesteśmy świadkami narodzin, dojrzewania i śmierci przedmiotów”. „Szajs” to fotograficzna opowieść o odrzutach, odpadach i marginesach, o rozprawianiu się z nimi na wizualnym, społecznym i osobistym poziomie, a także o niekończącej się renegocjacji ich statusu.
