Wystawa | www.torun.pl

11. odsłona Międzynarodowego Festiwalu Grafiki Projektowej Plaster koncentruje się wokół twórczości plakatowej i nawiązuje tym samym do pierwszej edycji wydarzenia, kiedy jego pełna nazwa brzmiała: „Międzynarodowy Festiwal Plakatu i Typografii”. Na skutek nieustannie poszerzającej się formuły projektowania graficznego, będącego głównym punktem odniesienia dla wydarzeń Plastra, w 2018 roku nazwa zmieniła się na obecnie obowiązującą. Formułą niezmienną przez wszystkie 11 lat trwania festiwalu było konfrontowanie polskiego dizajnu graficznego z aktualnymi trendami tej dziedziny sztuki w Europie i na świecie. W tym roku możemy przeanalizować to w odniesieniu do sztuki francuskiej.

Na festiwal składają się dwie wystawy indywidualne, jedna wystawa przeglądowa i jedna wystawa tematyczna. W CSW będzie można zobaczyć prace dwóch ikon francuskiego plakatu – Alaina Le Querneca i Michela Bouveta. Obszerne monograficzne ekspozycje na parterze toruńskiego Centrum ukażą te bardzo dynamiczne i kontrastujące ze sobą postawy graficzne. Alain Le Quernec prezentuje kompozycje z dominującą rolą fotografii, przetworzonej na różne sposoby. Tematyka jego plakatów oscyluje wokół wydarzeń kulturalnych, ale też postaw społecznych, obyczajowości i zagadnień politycznych. Le Quernec programowo nie wykonuje reklam, angażując się w całkowicie niezależne komentowanie aktualnych wydarzeń na świecie. Michel Bouvet to przede wszystkim rysownik – jego prace skupiają się na żywej, nierzadko opatrzonej odręcznie wykonaną typografią ilustracji i interpretują wybitne dzieła teatralne, operowe, współczesną kinematografię, postawy twórcze. Ferie kolorów, wyraziste kontury, dowcip i anegdota współgrają z silnym, intuicyjnie dobranym krojem pisma.

Ważnym akcentem na każdej edycji festiwalu jest promocja młodych twórców zajmujących się projektowaniem graficznym. Wystawa F1, która jest prezentowana na tarasie CSW, odnosi swoją nazwę do wyścigów samochodowych, dynamiki, nowoczesności, ale też nawiązuje do pierwszej litery kraju, z którego pochodzą projektanci. Plakaty są autorstwa studentów kilku francuskich szkół artystycznych m.in. paryskiej EPSAA, L’école de Design Nantes Atlantique, École supérieure d’art des Pyrénées. Prace, poruszające takie tematy jak „Fake news”, „Granice” czy „Paryż w muzyce”, powstawały na regularnych zajęciach, ale także na warsztatach prowadzonych przez wybitnych profesjonalistów.

Polskim akcentem, wpisującym się w kontekst francuski, jest przygotowany specjalnie na 11. edycję festiwalu „Plaster” projekt plenerowy „Trzej muszkieterowie”. Jego autorzy – Łukasz Kliś, Sebastian Kubica i Tomasz Tobolewski – stworzyli zestaw 40 wielkoformatowych plakatów poświęconych kinu francuskiemu. Takie kultowe tytuły, jak „Windą na szafot”, „Emmanuelle” czy „Fantomas” zyskały nowe oblicze, poddając się interpretacji twórców i stając się też odpowiedzią na pytanie, czy oba prezentowane na festiwalu kraje w jakikolwiek sposób odnoszą się do siebie w obszarze ekspresji twórczej. Wszakże od wielu już lat stosunki polsko-francuskie na polu grafiki projektowej są bardzo ścisłe i emanują wzajemnie inspirującą się energią.

Po ekspozycjach festiwalu Plaster oprowadza kurator, Krzysztof Białowicz.

LINK DO WYDARZENIA

Wystawa „System” Ryszarda Góreckiego to kolejna z serii odbywających się w ostatnich miesiącach w Polsce wystaw tego artysty, na co dzień osiadłego w Berlinie.
Jak opisać jego twórczość? Ewa Gorządek w tekście do katalogu wystawy pisze: „Artysta działa w dużym stopniu podobnie jak wynalazca lub odkrywca – wszyscy trzej poszukują nowych związków między człowiekiem a jego światem. Jest to szczególnie fascynujące zajęcie, gdy świat na naszych oczach gwałtownie się zmienia, transformuje, a rozwój technologiczny, naukowy i ekonomiczny powodują głębokie zmiany jakościowe w mentalności człowieka i funkcjonowaniu całych społeczeństw. Ryszard Górecki jest bacznym obserwatorem i szczególnego rodzaju «analitykiem» współczesnego życia społecznego. Z uwagą śledzi zmiany oraz towarzyszące temu problemy i nie chcąc być wobec nich obojętnym, wskazuje je w swojej sztuce. Jego podstawowe medium to malarstwo, chociaż najważniejsza jest, co sam podkreśla, idea obrazu. Za pomocą obrazu wizualizuje problem, który stanowi bodziec do powstania pracy. W jego przypadku obrazy, czyli medium, przypominają estetyką media – szczególny produkt kulturowy o komercyjnym i politycznym zastosowaniu. Media w epoce postindustrialnej, w społeczeństwie informacyjnym, zostały zawłaszczone przez reklamy i marketingową perswazję, które to komunikaty posługują się specyficznym językiem przekazu. Jest to język zwięzły, schematyczny, maksymalnie uproszczony w celu jednoznacznego zasygnalizowania przekazywanej informacji”.

Ryszard Górecki – urodzony w 1956 roku w Słubicach. Artysta interdyscyplinarny, poruszający się pomiędzy malarstwem, sztuką obiektu i instalacją. Kurator wystaw i pedagog. Absolwent Uniwersytetu w Zielonej Górze (dyplom w 1979 roku). W latach 1980–2002 stworzył i prowadził Galerię Prowincjonalną w Słubicach oraz Art in CP w Collegium Polonicum UAM. W latach 1998–2005 był kuratorem programu polskiej sztuki współczesnej w Brandenburskim Muzeum Sztuki Współczesnej Cottbus-Frankfurt nad Odrą. Laureat Paszportu „Polityki” (1994). Kilkakrotny stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Warszawie oraz Fundacji Kultury w Berlinie. Zainteresowany deformowaniem nauki oraz łączeniem kultury popularnej z naukami społecznymi, historią i metajęzykiem sztuki. Eksperymentuje z przedmiotami znalezionymi i produktami konsumenckimi. Mieszka w Berlinie.

Wystawa stanowi mocny i ważny punkt w twórczości Ewy Bloom Kwiatkowskiej – prezentuje najważniejsze realizacje z ostatnich lat i jest podsumowaniem aktualnego etapu działalności artystki: etapu, który został zapoczątkowany wystawą indywidualną w Galerii Sztuki Wozownia w 2010 roku („Księga kronik. Idee i maski”). Po dziesięciu latach artystka powraca do toruńskiej galerii i dokonuje twórczego przeglądu dekady własnej pracy, przygląda się własnym realizacjom, na nowo je interpretuje, próbuje także nowych możliwości, wytycza nowe drogi działania. Dawniejsze i nowsze dzieła pokazuje w takich aranżacjach, by poprzez sposób prezentacji, miejsce usytuowania czy sąsiedztwo zyskiwały one kolejne interpretacje. Do gotowych realizacji dodaje nowe warstwy znaczeń. Nowe prace znajdują swoje miejsce w wytyczonej linii zainteresowań Ewy Bloom Kwiatkowskiej. Dołączają do opowieści, bo to ona jest tutaj czymś, co spaja ze sobą poszczególne dzieła. Narracji nie należy tutaj rozumieć linearnie. Znane są tylko węzłowe jej punkty – np. spalenie własnych rzeźb, zaginięcie, oraz pewne postaci, jak figura protagonistki – kobiety o zamazanej tożsamości, a także pewne problemy, będące tak stanami ducha, jak i uniwersalnymi problemami ludzkości w jej dzisiejszym stadium rozwoju – np. pytania o bycie artystką.
Wystawa składa się z wydzielonych przestrzeni o znaczeniach nadanych im przez aranżacje oraz przynależne im obiekty sztuki. Artystka choreografię wystawy rozumie tutaj jako przejście pewnej drogi. Przez jej meandry prowadzi wspomniana luźno skomponowana opowieść. Jej rytm jest taki, że chociaż składa się zasadniczo z tkanki życia wewnętrznego, z przepływających emocji, wspomnień, przeczuć, wrażeń i myśli, które przekładają się na materię cieni i powidoków, na drodze pojawiają się także niezwykle wyraźne, konkretne obrazy, tnące jak brzytwa. Ta opowieść dotyczy kobiety, która raz pojawia się, raz niknie, ukrywa się za maskami, skrywa w cieniu, by pojawić się nagle w jaskrawym świetle, ale tylko poprzez fragment ciała i tylko na chwilę. Dlatego też w czasie wystawy można także obserwować niekonwencjonalne śledztwo, które dotyczy zaginięcia pewnej kobiety – tajemniczej artystki Claire B. Cała opowieść obfituje w zapętlenia, ślepe zaułki, jest też opowieścią szkatułkową, zawierającą w sobie liczne odniesienia do innych postaci i dzieł, a także autocytaty samej jej autorki. Jest tu kontynuacja, cierpliwe prowadzenie wątków, które artystka rozpatruje od czasu, gdy powróciła do działalności na polu sztuk wizualnych, po wieloletniej przerwie, podczas której z sukcesem zajmowała się współpracą z teatrami, będąc autorką scenografii.
Sam tytuł wystawy, „Auto da fé”, odnosi się do wierności sobie. Sam termin pochodzi z procesów inkwizycji i oznacza wyznanie wiary, jeden z końcowych etapów procesów o herezję. Za odmowę wyznania wiary w takim procesie groziło spalenie na stosie. Dzisiaj artystki działają w świecie, który – na szczęście – nie grozi im śmiercią, ale często przynosi unicestwienie symboliczne. Ewa Bloom Kwiatkowska, świadoma tego zagrożenia, tym mocniej przemawia własnym głosem.

Ewa Bloom Kwiatkowska – artystka zaangażowana, wykładowczyni Akademii Sztuk Pięknych i Szkoły Filmowej w Łodzi. Współzałożycielka i członkini grupy artystek Frakcja. Malarka, scenografka, reżyserka, autorka eksperymentalnych filmów wideo. Realizuje akcje performatywne o charakterze transmedialnym w przestrzeni wirtualnej i rzeczywistej. W praktyce artystycznej wykorzystuje strategie subwersywne. Konfrontuje ideę sztuki z presją idei społeczno-politycznych i autobiografią.

Gdy do projektu fotograficznego staje 100 niezwykłych fotografów, głównie uczestników Toruńskie Spacery Fotograficzne, to efekt musi być niezwykły i zaskakujący. Mapa Torunia została podzielona na 100 obszarów, a następnie każdy z nich losowo przydzielony jednemu fotografowi lub fotografce. Każdy z nich wykonał 20 zdjęć, z których tylko jedno będzie zaprezentowane na wystawie.

Pomysłodawczynią akcji była Małgorzata Kos, której udało się namówić aż 100 osób do wykonania serii zdjęć naszego miasta. Latem 2019 roku efekty ich pracy zostały zaprezentowane na wystawie w Dworze Artusa.

W czerwcu 2020 wystawa 100 razy Toruń wraca do galerii w nowej odsłonie. Nie tylko będzie ją można obejrzeć na miejscu (przy zachowaniu aktualnych zasad dotyczących wizyt w instytucjach kultury), ale także dołączyć do nas online i obejrzeć ją w czasie e-wernisażu w dniu 9 czerwca.
Spotkamy się wtedy z Małgorzatą Kos, która opowie nam jakie emocje i przygody towarzyszyły projektowi oraz Prezesem TSF Zbyszkiem Filipiakiem, który wspomni o świętowanej w tym roku okrągłej dziesiątej rocznicy fotograficznych spacerów.

Miłośników fotografii oraz Torunia Centrum zaprasza na Facebooka i YouTube

LINK DO WYDARZENIA

Pokaz towarzyszy Międzynarodowej Wystawie Rysunku Studenckiego: #rysować / on-line

Tradycją Wystawy Rysunku Studenckiego są wydarzenia towarzyszące: wystawy, spotkania artystkami/-ami, których prace mogą być inspirujące dla uczestników danej edycji, a także wpisują się w tematykę zaproponowaną w tytule wystawy. Tym razem, podążając tropem hashtagów, chcielibyśmy przypomnieć projekt w tym kontekście wyjątkowy, bardzo nowatorski w swoim założeniu…

Artystka wizualna Laura Pawela debiutowała w 2002 roku projektem “Reallaura”, w którym używając możliwości, jakie dawała telefonia komórkowa, dowcipnie komentowała zmiany zachodzące w społeczeństwie informacyjnym. Projekt funkcjonował w latach 2001–2004 jako spam-art i mobile-art. Był jednym z pierwszych projektów artystycznych w Polsce, który opierał się na telefonii komórkowej i internecie. Kolejne odcinki “Reallaura” wysyłane były albo jako spam do obszernej listy subskrybentów lub można było je ściągnąć ze specjalnej strony internetowej do swojego telefonu jako tapetę. 2001 roku, kiedy nie było Facebooka, prezentowanie swojego codziennego życia w formie krótkich, lapidarnych komentarzy, było czymś zaskakująco nowym.

“Reallaura” był projektem przygotowanym specjalnie na telefony komórkowe starego typu, które były dostępne na początku XXI wieku. Była to specjalna kolekcja grafik złożonych z pikseli, którą każdy mógł mieć na ekranie swojego telefonu, utożsamiając się tym samym z tekstami Reallaury. Jedna grafika kosztowała 2,44 pln (mniej niż jeden dolar).

Laura Pawela przyjęła zaproszenie do tegorocznej edycji wystawy #RYSOWAĆ. Projekt „Reallaura” miał być prezentowany w sali „Archiwum” w Galerii Sztuki Wozownia, jednak po zmianie formuły prezentacji wystawy na wirtualną, „Reallaura” wraca do sieci i staje się punktem wyjścia do refleksji nad oszałamiającym tempem rozwoju technologii, przesuwaniem granic prywatności, a dla młodych ludzi lekcją historii… Mamy nadzieję, że w przyszłości spotkamy się z Laurą w realu!

O artystce

Link do wydarzenia

Pierwsza po ponad dwumiesięcznej przerwie spowodowanej epidemią wystawa w Galerii i Ośrodku Plastycznej Twórczości Dziecka jest prezentacją prac malarskich uczniów Sampath Rekha International Art Academy w Gothatuwa New Town na Sri Lance.

Oglądając te nasycone kolorem, wręcz słoneczne prace przenosimy się w świat lankijskiej rzeczywistości widzianej oczami kilku i kilkunastoletnich artystów. Zobrazowane przez nich epizody z życia młodszych i starszych mieszkańców wyspy są światem z pogranicza realizmu i fantazji, światem barwnych strojów, rytualnych masek, światem wzorzystych słoni, rzek pełnych ryb, bajkowych ptaków na cynobrowym niebie, a przede wszystkich światem roześmianych dzieci, które podobnie jak ich rówieśnicy z innych krajów bawią się, odpoczywają, poznają otaczające jej środowisko. Ta współegzystencja człowieka i przyrody jest w prezentowanych pracach mocno zaznaczona. Większość namalowanych scen rozgrywa się w plenerze, w lesie, nad rzeką, w otoczeniu roślin i zwierząt. Egzotyka tych kompozycji ma coś z atmosfery prac francuskiego malarza Celnika Rousseau, wzbudzając w nas tęsknotę za rajskim ogrodem wiecznej szczęśliwości, a oglądana wystawa może być przedsmakiem przyszłych podróży, za którymi wszyscy już bardzo tęsknimy.

Tradycyjne zabawki oferują spojrzenie na Japonię, jakiej nie znamy. W odróżnieniu bowiem od kimon czy laki, nie stanowią dzieł sztuki, lecz część kultury ludowej, odzwierciedlając wierzenia i mentalność prostych ludzi. Wiele z nich służyło jako talizmany, zapewniając dzieciom ochronę przed chorobami i przynosząc pomyślność oraz bogactwo.

Na wystawie zgromadzono ok. 250 przedmiotów z prywatnej kolekcji, które ukazują bogaty świat tradycyjnych zabawek japońskich. Obok pięknych, strojnych lalek znalazły się tutaj lalki z drewna, muszli, patyków czy papieru; przeznaczonym dla chłopców bączkom towarzyszą barwne piłki z nici – w kulturze japońskiej zabawka skierowana dla dziewcząt. Zaskakuje bogactwo tematów figurek glinianych, długa, nieraz tysiącletnia tradycja wyobrażeń w drewnie, a także pomysłowość, z jaką konstruowano zabawki o ruchomych częściach – pierwowzory automatów.

Za inspirację do stworzenia zabawki mogło służyć dosłownie wszystko – życie codzienne i lokalne obyczaje, dawni bohaterowie, zwierzęta, smoki, demony z miejscowych legend, wielkomiejski blichtr, odwzorowywany na prowincji w postaci podobizn luksusowych kurtyzan, a nawet… gry słowne.

Niebanalną rolę pełni tu również symbolika – ponieważ niemal każda zabawka dziecięca stanowiła jednocześnie talizman, odnajdziemy tutaj wiele przedmiotów o barwie czerwonej (której przypisywano moc chronienia przed czarną ospą). Dzwonki, kołatki i bębenki swym dźwiękiem miały przepędzać demony, gliniane gwizdki – uwalniać od pasożytów wewnętrznych, a sympatyczny mnich Daruma (zależnie od regionu) chronić przed pożarami, zapewniać szczęście w małżeństwie lub spełniać życzenia.

Różnorodność tradycyjnych zabawek japońskich, nawet w obrębie jednego typu przedmiotu, wynika z uwarunkowań geograficznych Japonii. Znaczny udział gór w ukształtowaniu powierzchni kraju sprawiał, że nawet położone niedaleko siebie wioski, oddzielone tą naturalną barierą, rozwijały własne tradycje i estetykę. Dzisiaj owo zróżnicowanie jest źródłem fascynacji dorosłych Japończyków, wśród których nie brakuje kolekcjonerów skłonnych wędrować w odległe strony tylko po to, by zdobyć przedmiot, którego nie produkuje się w żadnym innym miejscu w kraju.

Wystawa uzupełniona została eksponatami ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Toruniu.

Tekst: Adrianna Wosińska

18 maja obchodzić będziemy setną rocznicę urodzin papieża Jana Pawła II – Patrona Województwa Kujawsko-Pomorskiego. Z tej okazji Galeria i Ośrodek Plastycznej Twórczości Dziecka przygotowała wystawę prac dziecięcych ilustrujących bogaty i barwny pontyfikat Karola Wojtyły.

Inspiracją dla pochodzących głównie z naszego regionu autorów prac były papieskie podróże, liczne audiencje i spotkania, szczególnie te z udziałem dzieci i rodzin. Wszystkie prezentowane prace malarskie i rysunkowe są częścią zbiorów własnych Galerii, a nadesłane zostały na organizowane przez tę instytucję konkursy: „Papież i dzieci” w roku 1999 oraz „Jan Paweł II-papież rodziny” w 2015.

Wystawę można obejrzeć na stronie Galerii oraz na Facebooku

11. odsłona Międzynarodowego Festiwalu Grafiki Projektowej Plaster koncentruje się wokół twórczości plakatowej i nawiązuje tym samym do pierwszej edycji wydarzenia, kiedy jego pełna nazwa brzmiała: „Międzynarodowy Festiwal Plakatu i Typografii”. Na skutek nieustannie poszerzającej się formuły projektowania graficznego, będącego głównym punktem odniesienia dla wydarzeń Plastra, w 2018 roku nazwa zmieniła się na obecnie obowiązującą. Formułą niezmienną przez wszystkie 11 lat trwania festiwalu było konfrontowanie polskiego dizajnu graficznego z aktualnymi trendami tej dziedziny sztuki w Europie i na świecie. W tym roku możemy przeanalizować to w odniesieniu do sztuki francuskiej.

Na festiwal składają się dwie wystawy indywidualne, jedna wystawa przeglądowa i jedna wystawa tematyczna. W CSW będzie można zobaczyć prace dwóch ikon francuskiego plakatu – Alaina Le Querneca i Michela Bouveta. Obszerne monograficzne ekspozycje na parterze toruńskiego Centrum ukażą te bardzo dynamiczne i kontrastujące ze sobą postawy graficzne. Alain Le Quernec prezentuje kompozycje z dominującą rolą fotografii, przetworzonej na różne sposoby. Tematyka jego plakatów oscyluje wokół wydarzeń kulturalnych, ale też postaw społecznych, obyczajowości i zagadnień politycznych. Le Quernec programowo nie wykonuje reklam, angażując się w całkowicie niezależne komentowanie aktualnych wydarzeń na świecie. Michel Bouvet to przede wszystkim rysownik – jego prace skupiają się na żywej, nierzadko opatrzonej odręcznie wykonaną typografią ilustracji i interpretują wybitne dzieła teatralne, operowe, współczesną kinematografię, postawy twórcze. Ferie kolorów, wyraziste kontury, dowcip i anegdota współgrają z silnym, intuicyjnie dobranym krojem pisma.

Ważnym akcentem na każdej edycji festiwalu jest promocja młodych twórców zajmujących się projektowaniem graficznym. Wystawa F1, która jest prezentowana na tarasie CSW, odnosi swoją nazwę do wyścigów samochodowych, dynamiki, nowoczesności, ale też nawiązuje do pierwszej litery kraju, z którego pochodzą projektanci. Plakaty są autorstwa studentów kilku francuskich szkół artystycznych m.in. paryskiej EPSAA, L’école de Design Nantes Atlantique, École supérieure d’art des Pyrénées. Prace, poruszające takie tematy jak „Fake news”, „Granice” czy „Paryż w muzyce”, powstawały na regularnych zajęciach, ale także na warsztatach prowadzonych przez wybitnych profesjonalistów.

Polskim akcentem, wpisującym się w kontekst francuski, jest przygotowany specjalnie na 11. edycję festiwalu „Plaster” projekt plenerowy „Trzej muszkieterowie”. Jego autorzy – Łukasz Kliś, Sebastian Kubica i Tomasz Tobolewski – stworzyli zestaw 40 wielkoformatowych plakatów poświęconych kinu francuskiemu. Takie kultowe tytuły, jak „Windą na szafot”, „Emmanuelle” czy „Fantomas” zyskały nowe oblicze, poddając się interpretacji twórców i stając się też odpowiedzią na pytanie, czy oba prezentowane na festiwalu kraje w jakikolwiek sposób odnoszą się do siebie w obszarze ekspresji twórczej. Wszakże od wielu już lat stosunki polsko-francuskie na polu grafiki projektowej są bardzo ścisłe i emanują wzajemnie inspirującą się energią.