Wystawa | www.torun.pl

W każdą niedzielę września zwiedzanie z przewodnikiem wystawy czasowej „Anatomia muzeum. 60 lat muzeum Etnograficznego w Toruniu”. Wystarczy bilet wstępu, oprowadzanie tego dnia jest bezpłatne.

Jubileuszowa ekspozycja ukazuje zakres działań muzealnych: zarówno tych oczywistych (np. wystawiennictwo, edukacja), jak i tych niewidocznych, nieznanych osobom spoza kręgu muzealników (badania terenowe, pozyskiwanie obiektów, konserwowanie, opracowywanie, przechowywanie itp.). Dzięki temu opisano specyfikę pracy muzealnika-etnografa oraz zmiany przedmiotu badań etnologów i postrzegania zjawisk kultury. Osnową wystawy są scenki komiksowe, wokół których zostały specjalnie zaaranżowane przestrzenie np. oddające charakter badań terenowych lub wnętrz muzealnych. Całość dopełniają archiwalia: dokumenty, fotografie, nagrania i filmy.

Ekspozycja otwarta jest do października 2020 r. Pobierz katalog wystawy

Bilety: normalny 6, ulgowy – 4, rodzinny – 12 zł

Temat drzewa bywa podejmowany przez dzieci i młodzież w różnym wieku, na każdym etapie ich indywidualnej i zbiorowej edukacji plastycznej. Począwszy od pierwszych nieśmiałych linearnych prac, gdzie drzewo jest uproszczoną formą dopełniającą niejeden dziecięcy krajobraz z domkiem, poprzez pełne narracji prace opowiadające historie, jakie rozgrywają się w jego gałęziach oraz otoczeniu, po realizacje studyjne, w których ich autorzy dążą do odzwierciedlenia rzeczywistości. W prezentowanych na wystawie pracach dominują układy centralne, w których drzewo jest dominującym elementem krajobrazu. Pozwala to lepiej ukazać złożoności jego budowy. Zastosowanie w pracach kompozycji centralnych stwarza autorom możliwość skupienia się na historiach, jakie chcą opowiedzieć. Swobodne, ekspresyjne prace kilkuletnich dzieci pokazują drzewo jako schronienie dla mieszkańców lasu, miejsce odpoczynku człowieka. Tym dosyć, jak się okazuje, idyllicznym wizjom przeciwstawione zostają prace, w których dzieci i młodzież ukazują ludzi dewastujących otoczenie, wycinających drzewa. Zastosowanie intensywnego koloru w tych realizacjach potęguje emocje, uwypuklając temat poszanowania natury, dbania o środowisko. Dodatkowo w realizacjach tych niejednokrotnie drzewa zyskują cechy ludzkie, co ma jeszcze mocniej udramatyzować ich przekaz.

Prace nastoletnich uczestników wystawy to w głównej mierze poparte wnikliwą obserwacją natury studyjne realizacje pokazujące odosobnione drzewa, drzewa budujące krajobraz, ukazane podczas różnej pogody, pory dnia, pory roku. Temat stanowi tu pretekst do doskonalenia swoich umiejętności plastycznych, poszukiwania indywidualnego stylu obrazowania. Licząca przeszło sto realizacji kolekcja składa się z prac wykonanych w różnych technikach plastycznych; rysunek, malarstwo, kolaż, grafika, fotografia. Wielość technik pozwala zaobserwować ograniczenia i możliwości wynikające z ich zastosowania dla pokazania tematu. Oglądający wystawę będą mieli szansę zobaczyć jakie opowieści o drzewach snują różni dziecięcy autorzy pochodzący często z odmiennych kulturowo zakątków świata.

galeria czynna: poniedziałek – piątek, godz. 8.00-18.00, sobota, godz. 10.00-14.00

Wstęp wolny

Prace dzieci z Tajlandii należą do najczęściej prezentowanych kolekcji ze zbiorów Galerii i Ośrodka Plastycznej Twórczości Dziecka. Pokazane na obecnej wystawie obrazy i rysunki są kolejną odsłoną świata, który przez swoją odmienność kulturową, różnorodność i wielobarwność jest dla nas tak atrakcyjny, tak pociągający. Corocznie Tajlandię odwiedza kilkadziesiąt tysięcy turystów z Polski. Organizatorzy wystawy, nie tylko ze względu na obecną sytuację epidemiczną zachęcają do zupełnie innej (a przy okazji całkowicie bezpłatnej) formy podróży. Naszymi przewodnikami po Tajlandii będą najmłodsi artyści z Bangkoku, Nonthaburi, Nakhon Ratchasima, Udon Thani, Khon Kaen i wielu innych ośrodków tego dalekowschodniego kraju. Za pośrednictwem ich prac zanurzymy się w tajską rzeczywistość, poznamy panujące tu zwyczaje, mieszkańców miast i wsi, którym towarzyszyć będziemy w ich codziennym życiu. Czasem będzie to praca w polu, w domu, na targu lub na budowie, czasem udział w jakimś święcie, festynie, pokazach tańca lub występach teatralnych. Architektura buddyjskich świątyń przeplata się tu z drewnianą zabudową tajskich wsi, a pędzące motoriksze sąsiadują z sielankowymi widokami bujnej przyrody. Tę wystawę należy oglądać nieśpiesznie, prace kontemplować fragment po fragmencie. Wtedy okaże się, że zaprezentowane kompozycje są źródłem wielu informacji Pięknie podanych z właściwą dla ich autorów dziecięcą wrażliwością.

galeria czynna: poniedziałek – piątek, godz. 8.00-18.00, sobota, godz. 10.00-14.00

Wstęp wolny

Sznur kolorowych samochodów, karawana wielbłądów, utrwalone na papierze obrazy pędzących pociągów, nabitych turystami autokarów lub zawieszonych na niebie balonów, sceny z zatłoczonych dworców i lotnisk… Gwar, ruch, pośpiech. Te pierwsze wrażenia łagodzą prace będące pochwałą spokojnych wędrówek za miasto, pieszych lub rowerowych wypraw w miejsca czarujące i zaciszne. Czasem motyw wędrówki, postać objuczonego plecakiem turysty jest tylko pretekstem do ukazania pięknego krajobrazu, górskiej doliny, egzotycznego lasu. Autorów prezentowanych prac, którymi są głównie dzieci i młodzież z Indii, Tajlandii, Japonii, Rosji, Ukrainy, Białorusi i Polski interesują różne aspekty podróży. Ich rysunki, grafiki i prace malarskie opisują zarówno przygotowania do wyjazdu, oczekiwanie na pociąg lub samolot, jak i samą podróż. Liczne przedstawienia przedziałów kolejowych, pokładów samolotów przeplatają się z obrazkami hal odlotów, poczekalni, miejsc będących podróży początkiem. Przygotowana przez Galerię wystawa jest propozycją dla każdego kto nie tylko lubi podróżować, ale też podziwiając sztukę dzieci jest zainteresowany ich barwnymi opowieściami o tych którzy są w drodze.

galeria czynna: poniedziałek – piątek, godz. 8.00-18.00, sobota, godz. 10.00-14.00

Wstęp wolny

Wystawa dziecięcych prac powstałych podczas realizacji stypendium Kultura w sieci.

Wstęp wolny. Kurator wystawy - Aleksandra Strzelec 

Autorki zdjęć: Katarzyna Rybarczyk, Zuzanna Kwapińska

Podwójna wystawa  zestawia oba światy, pokazując, że choć różni nas szerokość geograficzna, a wietnamska kultura wydaje się nam odległa, to możemy mieć ten sam cel podróży. Impreza odbywa się w ramach Festiwalu ŚwiatoPogląd.

Bezpłatne wejściówki dostępne w kasie Dworu Artusa.

Wystawa czynna od poniedziałku do piątku w godz. 10.00-19.00

dzień otwarcia: 11.09.2020 (piątek), godz. 12.00–17.00 / wstęp wolny
wernisaż on-line: 11.09.2020 (piątek), godz. 18.00 /  facebook Wozowni

Tytuł wystawy odnosi się do ważnych dla Sokołowskiej artystek: Anny Atkins, Louise Bourgeois, Georgii O'Keeffe oraz Agnes Martin. Jak mówi sama autorka: „Każda z nich należy do innego rozdziału historii sztuki, łączy je siła talentu i determinacji, niezależność wizji artystycznej i konsekwencja, z jaką każda z nich swoją wizję realizowała”. Podobnie jak one, Sokołowska wciąż̇ pozostaje wierna swojemu osobistemu, metaforycznemu wyobrażeniu świata, przyglądając się̨ z bliska organicznemu światu roślin, ale też codziennemu otoczeniu, poszukując w nich tego, co zmysłowe i bliskie jej własnym doświadczeniom. Wystawa będzie podsumowaniem ostatnich 10 lat, podczas których fotografka prezentowała prace inspirowane wspomnianymi artystkami na osobnych wystawach, ale właśnie w Wozowni po raz pierwszy pokaże cykl „Wyspy”, poświęcony amerykańskiej malarce Agnes Martin.

Wystawie towarzyszyć będzie stworzony przez artystkę glosariusz z hasłami odnoszącymi się do pracy nad poszczególnymi częściami projektu. Każda z tych części dedykowana jest jednej artystce, ale hasła dotyczą także ważnych dla Sokołowskiej miejsc i pojęć. Publikacja uzupełniona będzie rysunkami artystki, zwracającymi uwagę na istotność samego procesu twórczego, z którym w przypadku Sokołowskiej, wiąże się ciągła obserwacja i wysoka wrażliwość na inne istnienia.

Więcej informacji o projekcie i sztuce Basi Sokołowskiej

dzień otwarcia: 11.09.2020 (piątek), godz. 12.00–17.00 / wstęp wolny
wernisaż on-line: 11.09.2020 (piątek), godz. 18.00 /  facebook Wozowni

Wystawa „Dziady” konfrontuje różne dyskursy nawarstwiające się w miejscach dawnych niemieckich cmentarzy, współczesnych polskich parkach, terenach zielonych, skwerach. Przestrzeń publiczna, sakralna oraz natura tworzą specyficzny dialog o pamięci, historii, ludziach, strachu, o stylach życia i umierania. Według dawnych polskich tradycji obrzęd dziadów polega na spotkaniu żywych z umarłymi przodkami, młodych ze starymi, współczesności z historią. Na wystawie polskie narracje i współczesne style życia skonfrontowane są z dwojako obcą tradycją: obcą, bo niemiecką, oraz obcą, bo ewangelicką. Czy respekt wobec hierarchii autorytetów wbrew samodzielnej interpretacji tekstu jest immanentną cechą polskiej religijności? Czy lęk wobec niemieckich pozostałości jest nadal aktualny? Co bardziej straszy znaki przeszłości czy ich obecna materialność? Tradycja wyparta z pejzażu kultury widoczna jest jeszcze w nagiej naturze, gdzie drzewa i kamienie pełnią rolę świadków niechcianej historii. Wystawa to część projektu „subPark”. Pokazuje wyniki fotograficznych wypraw do miejskich terenów zielonych po zachodniej i północnej stronie Polski.

Jak mówi sam autor: „Wystawa zainspirowana jest stanem natury w miejscach dawnych niemieckich cmentarzy zlokalizowanych na zachodnich i północnych terenach Polski. Geometryczne układy drzew pojawiają się w roli niemych świadków historii i stanowią współczesne znaki tego, co było. Tak jak fotografie, drzewa są znakami. Utrwalają pewien układ elementów będących trwałą strukturą przypisywaną do zmieniających się kontekstów społecznych. Drzewa zmieniają znaczenia, mogą być huśtawką, domem dla zwierząt, przedmiotem użytkowym, wyrazem intencji zaistniałej na początku, przy nasadzaniu. Mowa tu zatem o pewnej funkcji, która stała się niefunkcjonalna. Cmentarne drzewa będąc tworem kulturowym, obrzędowym, religijnym oddane zostały naturze, a właściwie przeoczone jako ten element obcej kultury, który nie był w pełni obcy, poddawał się oswajaniu, naturalizacji w coś przejściowego, w park. Po wojnie wiele niemieckich cmentarzy stało się polskimi parkami. Taka transformacja zaistniała głównie w miastach, natomiast w mniejszych miejscowościach, a szczególnie na wsiach cmentarze zostały zachowane jako szczególne miejsca niepoddające się akcji polonizacji nowych terenów, zachowane przez miejscową ludność. Współcześnie to miejsca często zaniedbane i zapomniane, wymazane z pamięci i tożsamości, gdyż wiele pomników pozbawionych jest napisów. Nagrobne kamienie zgrzytają a drzewa szumią w kulturowej semiozie. Elementy natury stają się nowymi pomnikami, geologicznymi atrakcjami, muzeami, prywatnymi znaleziskami. Wespół z nowymi nazwami i funkcjami natura prowadzi przechodniów w zaświaty. We współczesnych polskich wsiach, ale też miastach, zachowują się świadectwa dawnych dziadów. Jeżeli straszą, to tylko dlatego, że nie w pełni zniszczone, nie zostały zasymilowane i włączone do codziennego porządku rzeczy. Nieme drzewa pełnią rolę łącznika w polsko-niemieckim dyskursie obarczonym wojennym dramatem, niezgodą, traumą, niepewnością. Neutralność drzew zasługuje na zainteresowanie i kontynuację w postaci obiektów sztuki, działań artystycznych. Chodzenie, przemieszczanie się w najbliższych odległościach może być podróżą w czasie, może być przekraczaniem granic, nie pozostaje niczym innym jak codziennością”.

Michał Jakubowicz – artysta wizualny używający w swoich pracach fotografii, filmu, obiektów, rysunku. Profesor uczelniany w Katedrze Grafiki Uniwersytetu SWPS we Wrocławiu, gdzie w ramach badań statutowych realizował projekt „Pamięć miejsca – dokumentacja zieleni ocalałej w miejscach nieistniejących niemieckich cmentarzy na terenach przyłączonych do Polski w 1945 r.”. Absolwent Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Zainteresowany teorią i praktyką sztuk wizualnych jako sposobami namysłu nad kulturą i komunikacją.

dzień otwarcia: 28.08. (piątek), godz. 12.00–17.00 / wstęp wolny
wernisaż online: 28.08. (piątek), godz. 18.00 / facebook Wozowni

„Czas kamienia” to praca o przeżywaniu żałoby po stracie bliskiej osoby. Żałoba jest tutaj traktowana jako pretekst do zajrzenia w głąb siebie i nauki patrzenia na ten trudny, lecz ważny okres w życiu z wielkim szacunkiem i pokorą. Żałoba tutaj to trwanie w uważności, poszukiwaniu piękna, dobra, miłości.

„Czas kamienia” to projekt umiejscowiony na pograniczu sztuki i literatury. Na pracę artystyczną składają się obiekty i teksty.

Obiekty to około trzydziestu tykw, które zostały ususzone i zakonserwowane podczas różnych etapów rozkładu. Kilka z nich to „zdrowe” tykwy nadające się do obróbki i przekształcenia w lampy, domowe dekoracje, czy instrumenty muzyczne. Na niektórych widać pomarszczoną skórkę po gniciu, na innych ślady wysuszonej pleśni. Wszystkie tykwy noszą na sobie złote ślady, żyły przypominające tradycyjną japońską metodę naprawy cennych przedmiotów ceramicznych zwaną kintsugi.

Kintsugi to niezwykle czasochłonna, japońska technika naprawy potłuczonej ceramiki, która polega na łączeniu skorup laką, a następnie ozdabianiu łączeń złotem. Dzięki temu blizny na potłuczonych przedmiotach stają się ich ozdobą, dodatkowym znaczeniem. Same przedmioty zyskują dodatkową wartość i stają się cenniejsze niż przed zniszczeniem. Blizna, krzywda stają się skarbem, a sam proces naprawy to zwrócenie uwagi na znaczenie zniszczenia i budowy.

Teksty towarzyszące obiektom to dziennik z żałoby, który powstawał od pierwszego dnia do około roku po śmierci ojca artystki. Dziennik stanowi intymny zapis etapów przeżywania żałoby, ale również poszukiwania innych form obecności bliskiej osoby, gdy tej fizycznej już nie ma. Teksty to również poszukiwanie języka, odpowiednich słów, opisów stanów i emocji, które mogą stać się pomocne, gdy chcemy o stracie mówić otwarcie i bez lęku.

Nie jest to pierwsze zetknięcie się z tematyką śmierci Urszuli Kluz-Knopek. W maju tego roku nakładem wydawnictwa słowo/obraz terytoria została wydana jej książka dotycząca okoliczności umierania w kontekście wirtualnego życia „PlayDead.info śmierć/nieśmiertelność jako pojęcia z pozoru przeciwstawne w kulturze współczesnej”. Z umieraniem i żałobą zwiane były jej ostatnie wystawy: „Zmierzch”, „Latający Dom Dobrej Śmierci”, „PlayDead.info” i „Połączenie nie zostało zerwane”.

W swoich pracach wykorzystuje instalacje, wideo oraz fotografię. Poza działalnością artystyczną jest doktorą sztuki i inżynierką informatyki, prowadzi własne studio graficzne.

strona domowa artystki: www.adija.pl

Ciekawość – pokonkursowa wystawa fotograficzna on-line w ramach XXIX Konfrontacji Amatorskiej Twórczości Artystycznej Regionu KATAR.

Podobnie jak wiele innych przedsięwzięć kulturalnych w tym roku, również pokonkursowa wystawa fotograficzna Ciekawość prezentowana jest wyłącznie w przestrzeni wirtualnej. Najciekawsze zdjęcia nadesłane na konkurs – w tym prace laureatek – można oglądać na stronie internetowej WOAK. On-line publikowany jest również katalog tegorocznej wystawy w serwisie issuu.

Laureatką pierwszego miejsca została Małgorzata Justa. Nagrody KATAR Fotografia otrzymały również: Zofia Nocna i Marianna Piątkowska (ex aequo II miejsce), Daria Stankiewicz i Aleksandra Pojawis (ex aequo III miejsce). Przyznano także pięć wyróżnień: Krzysztofowi Gałązce, Piotrowi Gutkowskiemu, Annie Kiszkowiak, Małgorzacie Mazur i Agacie Zając.

Chociaż wystawa jest bardzo różnorodna zarówno pod względem ujęcia tematu, jak i podejścia do formalnego aspektu fotografii artystycznej, trudno oprzeć się wrażeniu, iż wielu autorów za podstawowy aspekt ciekawości uznało umiejętność patrzenia. Wielokrotnie na zdjęciach pokazane są oczy: zaciekawione, czujnie wpatrzone, skupiające się na obserwowanym obrazie, który niekiedy znajduje się też poza kadrem. Równocześnie liczne zdjęcia zamiast pokazywać świat, częściowo go ukrywają: w cieniu albo poza kadrem. W tych fotografiach ciekawość staje się zadaniem dla widza, swego rodzaju oczekiwaniem wobec odbiorcy, które formułują autorzy. Takie zdjęcia – obrazy niejednoznaczne, raczej sugerujące niż pokazujące, takie, w których jest więcej pytań niż odpowiedzi są – być może nieco przewrotnym, ale na pewno bardzo twórczym – rozwinięciem hasła Ciekawość i przeniesieniem tematu na wyższy poziom, w obszary „metafotografii”, prac skłaniających do refleksji nad istotą tej dziedziny sztuki. W tych pracach ciekawość nie jest tematem zdjęć, staje się swego rodzaju funkcją – w znaczeniu matematycznym – fotografii, jest elementem relacji łączącej autora i odbiorcę.