Wystawa | www.torun.pl

Pełny tytuł wystawy: Pracownia. Lucjan Demidowski i Marcin Sudziński. Twórczość fotograficzna z kręgu iluzjonizmu.

Lucjan Demidowski i Marcin Sudziński tworzą w Lublinie. Korzystają z tej samej pracowni i ciemni fotograficznej znajdującej się w Ośrodku „Brama Grodzka-Teatr NN”. (…) Należą do różnych generacji artystycznych, ale łączy ich wiele w rozumieniu istoty procesu fotograficznego. Dla Demidowskiego punktem odniesienia do tworzenia własnej twórczości było doświadczenie konceptualizmu i tradycji neoawangardowej lat 70., dla Sudzińskiego kontakt z tradycją „fotografii elementarnej” z lat 80. (Bogdan Konopka) oraz różnymi formami dokumentu fotograficznego. Tworzą przy użyciu wielkoformatowych aparatów na negatywy. (…) Lucjan Demidowski od lat 70. niezwykle konsekwentnie pracuje nad cyklem z lustrami, w których od analiz fotomedialnych przeszedł do formy lustra, jako podstawowego składnika jego formy artystycznej, o bardzo różnej funkcji i idei. Forma prac jest niezwykle wyrafinowana pod względem wizualnym i często prowadzi do iluzjonizmu, który ma swa tradycje w malarstwie barakowym, ale także w tradycji konstruktywizmu w wersji unizmu Władysława Strzemińskiego, która dla lubelskiego artysty jest jednym z istotnych odwołań. Marcin Sudziński w XXI wieku jest przede wszystkim portrecistą. W technice mokrego kolodionu wykonuje także ekspresyjne i wnikające w głąb swej duchowości nostalgiczne autoportrety. Dokonał jakże trudnego rozrachunku z samym sobą i swoją pamięcią (Ojciec, 2010). Podobnie jak Demidowski, wykonuje fotografie z „aurą” w znaczeniu Waltera Benjamina, która w tym przypadku może być interpretowana, jako duchowa i delikatna tkanka, z jakiej według nich utkana jest każda istotna fotografia. (fragmenty z tekstu kuratora K. Jureckiego)

Galeria czynna:
wtorek, godz. 12.00–20.00 - wstęp wolny
środa-piątek, godz. 11.00–18.00
sobota, godz. 12.00-18.00
niedziela, godz. 12.00–18.00 – wstęp wolny

Tytuł wystawy: Prawdopodobnie koniec gry

Joanna Szumacher opisując swój projekt mówi: „W zabawie w kółko i krzyżyk, im większą ma się inicjatywę w grze, tym większą szansę na remis i wygraną. Gracz, rozpoczynając grę od środka kratki, ma największe możliwości ruchu. Jednak jak w każdej grze, nawet tak prostej, nie ma pewności czy wygra czy przegra. W kompozycji jaką znajdujemy na wystawie jesteśmy w otwartej sytuacji. W dziwnej rozgrywce ze swoim ciałem i odczuciami przestrzeni. Przestrzeni, która nie jest przyjazna, ani wygodna. Dronowy dźwięk neonów oraz biel pomieszczenia podkreślają grozę bycia w obcym środowisku. Powinniśmy zatrzymać się na chwilę i zadać sobie pytanie: o co tak naprawdę toczy się gra? Czy wygramy? Czy w ogóle jesteśmy w stanie wygrać w tej grze? Sami musimy zadecydować czy chcemy grać i określić czy warto. Jakkolwiek byśmy nie zakreślali, cieszyli się z wygranych i remisów, to na końcu zawsze jest jakiś krzyżyk.”

Joanna Szumacher ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Łodzi, obecnie studiuje na Akademii Sztuki w Szczecinie. Artystka multimedialna, tworzy rysunki, obiekty artystyczne, muzykę. Członkini zespołu "Smutne kobiety" (wraz z Izabelą Robakowską).

Galeria czynna:
wtorek, godz. 12.00–20.00 - wstęp wolny
środa-piątek, godz. 11.00–18.00
sobota, godz. 12.00-18.00
niedziela, godz. 12.00–18.00 – wstęp wolny

artyści: Roman Bromboszcz, Patryk Daszkiewicz, Daniel Koniusz, Tomasz Misiak, Marek Rogulski, Anna Szwajgier, Andrzej Wasilewski, Zorka Wollny

„Muzyka jest czymś bezcielesnym, trudno uchwytnym, ulatującym wraz z chwilą. Wszelkie formy zapisu muzyki, literowe, nutowe i partytury sonorystyczne, starają się ukazać, że zakomponowane dźwięki da się przedstawić pod postacią statycznego obrazu. Od wynalezienia fonografu aż po współczesne cyfrowe studia nagrań, pojawiło się szereg urządzeń służących do tego, by można było zobaczyć dźwięk, powstrzymać jego dysseminacyjną naturę w pewnej redukcji. Chodzi tu o oscyloskopy, spektrogramy, analizatory widma dźwiękowego. Współcześnie dążenia artystów wzbogaciły te wysiłki o rozwiązania mniej ścisłe, w większym zakresie nieoczekiwane i zaskakujące, idące w stronę efektów synestezji i transkodowania. Rysowanie muzyki to zagadnienie, które tworzy jednostronną lub symetryczną relację między danymi wzrokowymi i słuchowymi. Projekt miał na celu stworzenie sytuacji komunikacyjnej między artystami, którzy zajmują się dźwiękiem i audiowizualnością. Jego efektem są obiekty i instalacje ukazujące przenikanie się rejestrów dźwiękowego i wizualnego, z uwzględnieniem możliwości przedstawiania muzyki pod postacią rysunku, grafiki, animacji lub innej techniki, cyfrowej lub analogowej.” (z zapowiedzi kuratora)

Galeria czynna:
wtorek, godz. 12.00–20.00 - wstęp wolny
środa-piątek, godz. 11.00–18.00
sobota, godz. 12.00-18.00
niedziela, godz. 12.00–18.00 – wstęp wolny

artyści: Dorota Buczkowska, Tatiana Czekalska i Leszek Golec, Magdalena Moskwa, Basia Sokołowska, Izabela Żółcińska

„Cielesne kontinuum - mówi kuratorka Lena Wicherkiewicz - jest swego rodzaju „wizualizacją” powstającej, przygotowywanej przeze mnie książki, dlatego składają się na nią zarówno prace artystów uczestniczących w projekcie, jak i towarzyszące im wybrane fragmenty moich esejów. Ekspozycja jest pomyślana jako swego rodzaju wymiana, przestrzeń relacji między realizacjami artystów a tekstami, jako szczególne wizualno-literackie kontinuum. Wystawa prezentuje różne aspekty cielesności ujawniające się w twórczości zaproszonych do udziału w przedsięwzięciu artystów. Cielesność w ich ujęciu dotyka sensoryki i percepcji (Dorota Buczkowska i Izabela Żółcińska), tworzenia korporalnych metafor i metonimii (Magdalena Moskwa i Basia Sokołowska), dotyczy także współodczuwania i empatii na cielesnym poziomie (Czekalska + Golec). Pewne zakresy zainteresowań pokrywają się, jednak każdy z artystów opisuje je i domyka w indywidualny sposób, eksplorując „miejsca własne”. Temat ciała, jego reaktywności i receptywności, porusza intymne obszary, także te dotyczące uczuć i dotkliwych emocji, jednak w twórczości żadnego z artystów nie ujawniają się one w postaci ekshibicjonizmu. Cielesność prowadzi przede wszystkim przez przestrzenie indywidualizmu i osobności, ku peryferiom poetyki i subtelności.” (fragmenty z tekstu kuratorki, Leny Wicherkiewicz)

Galeria czynna:
wtorek, godz. 12.00–20.00 - wstęp wolny
środa-piątek, godz. 11.00–18.00
sobota, godz. 12.00-18.00
niedziela, godz. 12.00–18.00 – wstęp wolny

Pełny tytuł: II Indywidualna wystawa prac Franciszka Michałka. Projekty dekoracji wnętrz

Franciszek Michałek (1923–2006) to jedna z najciekawszych postaci powojennej sceny artystycznej Torunia – aktywny działacz lokalnego środowiska twórczego, społecznik, wieloletni prezes Związku Polskich Artystów Plastyków. Przez trzy dekady był czołowym malarzem-dekoratorem wnętrz nowo powstających budynków w mieście i regionie. Z początkiem lat 80. XX w. z powodów osobistych wycofał się z życia artystycznego, przestał tworzyć i wystawiać.
Tytuł wystawy w sposób bezpośredni nawiązuje do pierwszej prezentacji dzieł artysty w toruńskim Biurze Wystaw Artystycznych (1965). Pomimo iż Michałek pozostawił po sobie kilkaset szkiców, projektów i obrazów, jego twórczość przez kolejne półwiecze nie doczekała się opracowania ani ekspozycji.

II Indywidualna wystawa prac Franciszka Michałka, choć prezentuje tylko jeden z obszarów jego twórczej działalności – dekoracje wnętrz – jest jak dotąd największą ekspozycją prac tego artysty. Projekty autorstwa Michałka pokazywane są publiczności po raz pierwszy. Na wystawie znajdują się obok nich dwa obiekty zrealizowane według pozostawionych przez artystę rysunków: wielkoformatowa ceramiczna mozaika, odtwarzająca kompozycję przeznaczoną dla Hotelu Pracowników Zagranicznych Zakładów Azotowych we Włocławku, oraz świetlno-malarska dekoracja sali projekcyjnej Kina „Górnik” w Łęczycy.

godziny otwarcia:
wtorek-czwartek, godz. 10.00-18.00
piątek, godz. 10.00-20.00
sobota-niedziela, godz. 12.00-18.00

Bilety: normalny 10 zł, ulgowy 5 zł, rodzinny (2 dorosłych i 2 dzieci) 20 zł
Czwartki – wstęp wolny

Pełny tytuł: Plastyka Toruńska. Architektura wnętrz 1945–2000

Okres 1945‒2000 to w Polsce czas zawirowań historycznych. Czas odbudowy, stabilizacji, ale też transformacji państwa. Zarówno pierwsza, jak i ostatnia dekada wspomnianego pięćdziesięciopięciolecia to czasy odbudowy; lata 50. ‒ podnoszenia się kraju z powojennych zniszczeń; lata 90. ‒ budowania nowej architektury dla nowej Polski. Jest to również epoka dużych zmian obyczajowych, nie tylko w kraju, ale i na całym świecie. Półwiecze obfitujące w różnorodne rozwiązania architektoniczne, które odpowiadały na zmieniające się potrzeby.
Wystawa jest opowieścią o miejscach i ludziach, którzy tworzyli krajobraz Torunia w 2. połowie XX wieku. Powstająca w tym okresie architektura wnętrz warunkowana była przez wydarzenia polityczne, zmiany obyczajowe, rozwój gospodarczy. Dziś pozostaje ona wyjątkowym źródłem wiadomości o mieście, które pragnęło być nowoczesne, podążając w swej architekturze za najnowszymi tendencjami obecnymi w kraju i poza jego granicami. Jest przykładem możliwości projektowych, a także ambicji ówczesnych architektów oraz plastyków. Jest również cennym świadectwem zmieniających się realiów i potrzeb oraz możliwości technicznych.

godziny otwarcia:
wtorek-czwartek, godz. 10.00-18.00
piątek, godz. 10.00-20.00
sobota-niedziela, godz. 12.00-18.00

Bilety: normalny 10 zł, ulgowy 5 zł, rodzinny (2 dorosłych i 2 dzieci) 20 zł
Czwartki – wstęp wolny

Pełny tytuł: Wisława Szymborska: Kolaże, czyli wyklejanki lub karteczki własnego wyrobu

Wystawa jest próbą poszerzenia wizerunku artystycznego polskiej noblistki. Na twórczość poetki składa się bowiem nie tylko poezja, ale również wyklejanki, które tworzyła od początku lat 70.
„Wyklejanki” lub „karteczki własnego wyrobu” – jak nazywała je autorka – to kolaże, najczęściej o wymiarach pocztówki, na których Szymborska prowadziła korespondencję z przyjaciółmi. Powstało ich najprawdopodobniej kilka tysięcy. Te kompozycje, tworzone w poszukiwaniu nowych, zaskakujących znaczeń, wykorzystują zderzenia obrazów, słów, a także obrazów ze słowami. To dowcipne, ironiczne i niejednokrotnie pełne paradoksów wierszyki wizualne.
Zimą 2014 roku MOCAK prezentował zbiór 270 kolaży Wisławy Szymborskiej, wypożyczonych od jej przyjaciół i instytucji publicznych (Fundacja Wisławy Szymborskiej, Biblioteka Narodowa). W Toruniu pokazujemy wybrane kolaże z pierwszej wystawy oraz prace pochodzące z archiwum osób związanych z tym miastem – Tadeusza Zakrzewskiego i Marii Kaloty-Szymańskiej, które nie były wcześniej publicznie prezentowane.

godziny otwarcia:
wtorek-czwartek, godz. 10.00-18.00
piątek, godz. 10.00-20.00
sobota-niedziela, godz. 12.00-18.00

Bilety: normalny 10 zł, ulgowy 5 zł, rodzinny (2 dorosłych i 2 dzieci) 20 zł
Czwartki – wstęp wolny

Pełny tytuł wystawy: "Dziedzictwo ruchów społecznych w krajach Europy Środkowo-Wschodniej". Ekspozycja przygotowana przez Fundację Konrada Adenauera z Warszawy i Fundację Wolność i Pokój z Warszawy. Miejsce prezentacji: hol na parterze.

Wstęp wolny

Pełny tytuł: Pętla Toruńska zapisana w Pikselach 

Pętla Toruńska to szlak kajakowy, który prowadzi z Torunia do Elbląga i z powrotem. Znany jest jednak przede wszystkim z niebywałych walorów krajoznawczych i historycznych. W Galerii Artus za sprawą wystawy Remigiusza Repelowicza na własne oczy przekonamy się o pięknie tego rejonu.

Wystawa czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 9.00 – 18.00 oraz podczas imprez.

Wstęp wolny

Wystawa fotografii Jana Majora.

Jan Major fotografuje od ponad dwóch dekad, najchętniej zwierzęta i krajobrazy - natura jest mu bardzo bliska. W swych zdjęciach stara się uchwycić upływający czas. Pierwszy znaczący sukces odniósł na początku lat 90. - była nim nagroda w konkursie "Eko-Gryf". Od tego czasu prezentował swoje prace na wielu wystawach i uczestniczył w kilkunastu konkursach. W Toruniu pokaże 60 kolorowych i czarno-białych zdjęć o wymiarach 40 x 60 cm.

Jan Major - społecznik, "animator wiejski", zaangażowany w pracę z dziećmi oraz ochronę środowiska. Za swoją pracę społeczną dwukrotnie odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

Wstęp wolny