Włoski Szewc Hollywood – Historia Salvatore Ferragamo
Prowadzenie: Kacper Andruszczak
Czytelnia CSW i transmisja na Facebooku Centrum Literatury CSW
Wstęp wolny
Prowadzenie: Anna Pilewicz
Czytelnia i transmisja na Facebooku Centrum Literatury CSW
Wstęp wolny
Prowadzenie: Karolina Osińska
Sala audiowizualna w budynku B i transmisja na Facebooku Centrum Literatury CSW
Wstęp wolny
Prowadzenie: Alicja Jakubowska
Sala audiowizualna w budynku B i transmisja na Facebooku Centrum Literatury CSW
Wstęp wolny
Biennale de Paris w Toruniu to nie tylko wydarzenie artystyczne – to zjawisko, które redefiniuje samo pojęcie sztuki. W mieście Jerzego Ludwińskiego, autora wizjonerskiej koncepcji „epoki postartystycznej”, spotkają się twórcy i myśliciele, którzy zamiast tworzyć dzieła, tworzą działania. Bez wystaw, bez rynku sztuki, za to z prawdziwym wpływem na rzeczywistość. To sztuka bez obiektów, ale pełna treści – działająca tu i teraz, często niezauważalna na pierwszy rzut oka, lecz realna tak, jak demonstracja, ogródek społeczny, niekonwencjonalne spotkanie czy kolektywne działanie na rzecz klimatu.
Biennale de Paris zostało zainicjowane w 1959 roku przez pisarza i ministra kultury André Malreaux jako przeciwwaga dla amerykanizacji i szybko zyskało status najbardziej awangardowej imprezy artystycznej w Europie. Z czasem jego nowatorskość przejęły inne instytucje, a w latach 80. brak finansowania doprowadził do jego upadku. W nowym tysiącleciu markę reaktywował artysta Alexandre Gurita. Na nowo zdefiniowane Biennale de Paris przekształciło się w „instytucję równoległą”, która nie podąża za galeryjnymi ramami, lecz za artystami. To oddolna platforma, która promuje tzw. sztukę niewizualną [art invisuel], której nie da się zamknąć w ramy obiektu, wystawy czy nawet samego dzieła. Tak jak Kopernik pokazał, że Ziemia nie jest centrum Wszechświata, tak Biennale pokazuje, że dzieło sztuki nie musi być centrum sztuki. Sztuka może być strategią, relacją, formą działania – a przede wszystkim wspólnotowym procesem myślenia i współodczuwania.
Biennale de Paris w Toruniu to duży krok ku stałej współpracy między artystkami i artystami z obu krajów. Współorganizowane przez Centrum Sztuki Współczesnej ‘Znaki Czasu’ i Wydział Sztuk Pięknych UMK wydarzenie łączy różne postawy twórcze, by stworzyć przestrzeń refleksji, działania i dialogu – w duchu empatii, ekologii i dekolonialnej świadomości. Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu to idealne miejsce na Biennale de Paris – festiwal wolnej ekspresji i niewizualnych, niekonwencjonalnych form sztuki. Zapraszamy Państwa do udziału w tej wyjątkowej inicjatywie, która nie tyle pokazuje sztukę, ile ją uruchamia. Będzie to czterodniowe spotkanie, które pozwoli spojrzeć na sztukę z zupełnie innej perspektywy – nie jako na produkt, ale jako na praktykę zmieniania świata.
To nie koncert – to spotkanie z muzyką, które pozwala się odprężyć, rozbudzić kreatywność i wyobraźnię, a także poprawić koncentrację czy koordynację ruchową. Choć w nazwie widnieje słowo senior, to zajęcia przeznaczone dla każdego. Prowadzi je muzykoterapeutka i perkusistka Maja Wlazły. Zajęcia podzielone są na etapy: rozgrzewka, sekcja rytmiczna z ćwiczeniami, relaksacja z wizualizacją przy dźwiękach handpanu.
Bezpłatne wejściówki do odbioru w kasie CKK Jordanki w czwartki i piątki w godz. 13.00-19.00
„Ruszaj ciało by działało” fizjoterapeutka – mgr Ewa Jakubek, warsztaty – „Problem z codzienną pielęgnacją osób leżących cz. II ” – lic. Mateusz Jabłoński/opiekun medyczny.
Bezpłatne wykłady i warsztaty, organizowane wraz z Okręgową Izbą Pielęgniarek i Położnych w Toruniu, Centrum Opieki Medycznej w Toruniu. Celem wspólnego projektu jest promowanie zdrowia wśród toruńskich seniorów.
Spotkania w przestrzeni wystawy „Rzeka” – na 2. piętrze w budynku głównym.
Wstęp wolny
W 1975 r. wraz z nowopowstałym województwem toruńskim powołano Wojewódzki Dom Kultury – instytucję, której kontynuatorem jest dziś WOAK. W ciągu minionych pięciu dekad zmieniało się otoczenie społeczno-polityczne, forma organizacyjna, cele i zadania WDK-u i WOAK-u. Niezmiennie jednak instytucja opierała się na pasji i zaangażowaniu osób, które żyły kulturą i dla kultury. Na uroczystości spotkają się osoby, których losy były splecione z instytucją.
Obowiązują zaproszenia, szczegóły na woak.pl
Jedno z ikonicznych dzieł amerykańskiego realizmu. Obraz powstał w 1942 r., przedstawia nocną scenę w nowojorskiej restauracji. Jest zarazem jednym z najsłynniejszych symboli miejskiej samotności i anonimowości. Podczas kolejnego spotkania Dyskusyjnego Klubu Jednego Obrazu uczestnicy porozmawiają o atmosferze obrazu, sposobie, w jaki artysta zbudował napięcie między postaciami a otoczeniem, symbolice światła i cienia oraz roli koloru w kreowaniu nastroju. Spotkanie poprowadzi Łukasz Wudarski, historyk sztuki.
Wstęp wolny
