Biżuteria z kolekcji Elżbiety Dzikowskiej i Muzeum Okręgowego w Toruniu
„W naszej cywilizacji biżuteria pełni rolę ozdoby, świadczy o statusie społecznym i materialnym, jest wreszcie – i to dla mnie najważniejsze – pełnoprawnym dziełem sztuki, które nazwałabym «noszonym», mającym znamiona indywidualnego stylu artysty. Inaczej w tzw. społeczeństwach pierwotnych, z którymi miałam okazję zetknąć się podczas swych licznych podróży po świecie. Tam, od wieków, szeroko pojęta biżuteria pełni rozmaite role. Jest amuletem, który zabezpiecza właściciela przed zgubnymi wpływami środowiska – na przykład przed atakiem drapieżnych zwierząt, przed chorobami, klęskami żywiołowymi, ale przede wszystkim przed złymi mocami, którymi rozporządzają ludzie mający moc rzucania uroków. We wszystkich naturalnych cywilizacjach chroni przed tzw. złym okiem kolor czerwony, ale – nie tylko. Biżuteria będąca amuletem daje poczucie bezpieczeństwa, także przynależności do określonej wspólnoty, dla której jest wyłącznie zastrzeżona. Biżuteria związana jest z wiedzą tajemną, której szczegółów nie potrafię rozszyfrować, ale podczas mych podróży ciągle się o nią ocieram. Osobiście – przyznam – w wyborze biżuterii kieruję się jednak przede wszystkim jej urodą i działaniem artystycznym, które – zależnie od pochodzenia – bywa bardzo różnorakie. Raz fascynuje mnie prostota, jak w wypadku spiralnego naszyjnika z Kenii, to znów wzór nadzwyczaj misterny, jak to w Indiach bywa. Zdarza mi się zdobyć czasem broszkę lub naszyjnik z dawnych czasów i wydaje mi się wtedy, że porozumiewam się poprzez te ozdoby z wiecznością, staję się ogniwem łączącym różne epoki i kultury. Ale te odczucia metafizyczne nachodzą mnie – przyznaję – rzadko, dominuje bowiem w poszukiwaniu coraz to nowych zdobyczy pasja kolekcjonera i posiadacza oraz – tak! – kobieca próżność”. Elżbieta Dzikowska.
Podczas wernisażu spotkanie z Elżbietą Dzikowską i promocja jej nowej książki o biżuterii.