Wystawa | www.torun.pl

Pokaz towarzyszy Międzynarodowej Wystawie Rysunku Studenckiego: #rysować / on-line

Tradycją Wystawy Rysunku Studenckiego są wydarzenia towarzyszące: wystawy, spotkania artystkami/-ami, których prace mogą być inspirujące dla uczestników danej edycji, a także wpisują się w tematykę zaproponowaną w tytule wystawy. Tym razem, podążając tropem hashtagów, chcielibyśmy przypomnieć projekt w tym kontekście wyjątkowy, bardzo nowatorski w swoim założeniu…

Artystka wizualna Laura Pawela debiutowała w 2002 roku projektem “Reallaura”, w którym używając możliwości, jakie dawała telefonia komórkowa, dowcipnie komentowała zmiany zachodzące w społeczeństwie informacyjnym. Projekt funkcjonował w latach 2001–2004 jako spam-art i mobile-art. Był jednym z pierwszych projektów artystycznych w Polsce, który opierał się na telefonii komórkowej i internecie. Kolejne odcinki “Reallaura” wysyłane były albo jako spam do obszernej listy subskrybentów lub można było je ściągnąć ze specjalnej strony internetowej do swojego telefonu jako tapetę. 2001 roku, kiedy nie było Facebooka, prezentowanie swojego codziennego życia w formie krótkich, lapidarnych komentarzy, było czymś zaskakująco nowym.

“Reallaura” był projektem przygotowanym specjalnie na telefony komórkowe starego typu, które były dostępne na początku XXI wieku. Była to specjalna kolekcja grafik złożonych z pikseli, którą każdy mógł mieć na ekranie swojego telefonu, utożsamiając się tym samym z tekstami Reallaury. Jedna grafika kosztowała 2,44 pln (mniej niż jeden dolar).

Laura Pawela przyjęła zaproszenie do tegorocznej edycji wystawy #RYSOWAĆ. Projekt „Reallaura” miał być prezentowany w sali „Archiwum” w Galerii Sztuki Wozownia, jednak po zmianie formuły prezentacji wystawy na wirtualną, „Reallaura” wraca do sieci i staje się punktem wyjścia do refleksji nad oszałamiającym tempem rozwoju technologii, przesuwaniem granic prywatności, a dla młodych ludzi lekcją historii… Mamy nadzieję, że w przyszłości spotkamy się z Laurą w realu!

O artystce

Link do wydarzenia

Pierwsza po ponad dwumiesięcznej przerwie spowodowanej epidemią wystawa w Galerii i Ośrodku Plastycznej Twórczości Dziecka jest prezentacją prac malarskich uczniów Sampath Rekha International Art Academy w Gothatuwa New Town na Sri Lance.

Oglądając te nasycone kolorem, wręcz słoneczne prace przenosimy się w świat lankijskiej rzeczywistości widzianej oczami kilku i kilkunastoletnich artystów. Zobrazowane przez nich epizody z życia młodszych i starszych mieszkańców wyspy są światem z pogranicza realizmu i fantazji, światem barwnych strojów, rytualnych masek, światem wzorzystych słoni, rzek pełnych ryb, bajkowych ptaków na cynobrowym niebie, a przede wszystkich światem roześmianych dzieci, które podobnie jak ich rówieśnicy z innych krajów bawią się, odpoczywają, poznają otaczające jej środowisko. Ta współegzystencja człowieka i przyrody jest w prezentowanych pracach mocno zaznaczona. Większość namalowanych scen rozgrywa się w plenerze, w lesie, nad rzeką, w otoczeniu roślin i zwierząt. Egzotyka tych kompozycji ma coś z atmosfery prac francuskiego malarza Celnika Rousseau, wzbudzając w nas tęsknotę za rajskim ogrodem wiecznej szczęśliwości, a oglądana wystawa może być przedsmakiem przyszłych podróży, za którymi wszyscy już bardzo tęsknimy.

Tradycyjne zabawki oferują spojrzenie na Japonię, jakiej nie znamy. W odróżnieniu bowiem od kimon czy laki, nie stanowią dzieł sztuki, lecz część kultury ludowej, odzwierciedlając wierzenia i mentalność prostych ludzi. Wiele z nich służyło jako talizmany, zapewniając dzieciom ochronę przed chorobami i przynosząc pomyślność oraz bogactwo.

Na wystawie zgromadzono ok. 250 przedmiotów z prywatnej kolekcji, które ukazują bogaty świat tradycyjnych zabawek japońskich. Obok pięknych, strojnych lalek znalazły się tutaj lalki z drewna, muszli, patyków czy papieru; przeznaczonym dla chłopców bączkom towarzyszą barwne piłki z nici – w kulturze japońskiej zabawka skierowana dla dziewcząt. Zaskakuje bogactwo tematów figurek glinianych, długa, nieraz tysiącletnia tradycja wyobrażeń w drewnie, a także pomysłowość, z jaką konstruowano zabawki o ruchomych częściach – pierwowzory automatów.

Za inspirację do stworzenia zabawki mogło służyć dosłownie wszystko – życie codzienne i lokalne obyczaje, dawni bohaterowie, zwierzęta, smoki, demony z miejscowych legend, wielkomiejski blichtr, odwzorowywany na prowincji w postaci podobizn luksusowych kurtyzan, a nawet… gry słowne.

Niebanalną rolę pełni tu również symbolika – ponieważ niemal każda zabawka dziecięca stanowiła jednocześnie talizman, odnajdziemy tutaj wiele przedmiotów o barwie czerwonej (której przypisywano moc chronienia przed czarną ospą). Dzwonki, kołatki i bębenki swym dźwiękiem miały przepędzać demony, gliniane gwizdki – uwalniać od pasożytów wewnętrznych, a sympatyczny mnich Daruma (zależnie od regionu) chronić przed pożarami, zapewniać szczęście w małżeństwie lub spełniać życzenia.

Różnorodność tradycyjnych zabawek japońskich, nawet w obrębie jednego typu przedmiotu, wynika z uwarunkowań geograficznych Japonii. Znaczny udział gór w ukształtowaniu powierzchni kraju sprawiał, że nawet położone niedaleko siebie wioski, oddzielone tą naturalną barierą, rozwijały własne tradycje i estetykę. Dzisiaj owo zróżnicowanie jest źródłem fascynacji dorosłych Japończyków, wśród których nie brakuje kolekcjonerów skłonnych wędrować w odległe strony tylko po to, by zdobyć przedmiot, którego nie produkuje się w żadnym innym miejscu w kraju.

Wystawa uzupełniona została eksponatami ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Toruniu.

Tekst: Adrianna Wosińska

18 maja obchodzić będziemy setną rocznicę urodzin papieża Jana Pawła II – Patrona Województwa Kujawsko-Pomorskiego. Z tej okazji Galeria i Ośrodek Plastycznej Twórczości Dziecka przygotowała wystawę prac dziecięcych ilustrujących bogaty i barwny pontyfikat Karola Wojtyły.

Inspiracją dla pochodzących głównie z naszego regionu autorów prac były papieskie podróże, liczne audiencje i spotkania, szczególnie te z udziałem dzieci i rodzin. Wszystkie prezentowane prace malarskie i rysunkowe są częścią zbiorów własnych Galerii, a nadesłane zostały na organizowane przez tę instytucję konkursy: „Papież i dzieci” w roku 1999 oraz „Jan Paweł II-papież rodziny” w 2015.

Wystawę można obejrzeć na stronie Galerii oraz na Facebooku

11. odsłona Międzynarodowego Festiwalu Grafiki Projektowej Plaster koncentruje się wokół twórczości plakatowej i nawiązuje tym samym do pierwszej edycji wydarzenia, kiedy jego pełna nazwa brzmiała: „Międzynarodowy Festiwal Plakatu i Typografii”. Na skutek nieustannie poszerzającej się formuły projektowania graficznego, będącego głównym punktem odniesienia dla wydarzeń Plastra, w 2018 roku nazwa zmieniła się na obecnie obowiązującą. Formułą niezmienną przez wszystkie 11 lat trwania festiwalu było konfrontowanie polskiego dizajnu graficznego z aktualnymi trendami tej dziedziny sztuki w Europie i na świecie. W tym roku możemy przeanalizować to w odniesieniu do sztuki francuskiej.

Na festiwal składają się dwie wystawy indywidualne, jedna wystawa przeglądowa i jedna wystawa tematyczna. W CSW będzie można zobaczyć prace dwóch ikon francuskiego plakatu – Alaina Le Querneca i Michela Bouveta. Obszerne monograficzne ekspozycje na parterze toruńskiego Centrum ukażą te bardzo dynamiczne i kontrastujące ze sobą postawy graficzne. Alain Le Quernec prezentuje kompozycje z dominującą rolą fotografii, przetworzonej na różne sposoby. Tematyka jego plakatów oscyluje wokół wydarzeń kulturalnych, ale też postaw społecznych, obyczajowości i zagadnień politycznych. Le Quernec programowo nie wykonuje reklam, angażując się w całkowicie niezależne komentowanie aktualnych wydarzeń na świecie. Michel Bouvet to przede wszystkim rysownik – jego prace skupiają się na żywej, nierzadko opatrzonej odręcznie wykonaną typografią ilustracji i interpretują wybitne dzieła teatralne, operowe, współczesną kinematografię, postawy twórcze. Ferie kolorów, wyraziste kontury, dowcip i anegdota współgrają z silnym, intuicyjnie dobranym krojem pisma.

Ważnym akcentem na każdej edycji festiwalu jest promocja młodych twórców zajmujących się projektowaniem graficznym. Wystawa F1, która jest prezentowana na tarasie CSW, odnosi swoją nazwę do wyścigów samochodowych, dynamiki, nowoczesności, ale też nawiązuje do pierwszej litery kraju, z którego pochodzą projektanci. Plakaty są autorstwa studentów kilku francuskich szkół artystycznych m.in. paryskiej EPSAA, L’école de Design Nantes Atlantique, École supérieure d’art des Pyrénées. Prace, poruszające takie tematy jak „Fake news”, „Granice” czy „Paryż w muzyce”, powstawały na regularnych zajęciach, ale także na warsztatach prowadzonych przez wybitnych profesjonalistów.

Polskim akcentem, wpisującym się w kontekst francuski, jest przygotowany specjalnie na 11. edycję festiwalu „Plaster” projekt plenerowy „Trzej muszkieterowie”. Jego autorzy – Łukasz Kliś, Sebastian Kubica i Tomasz Tobolewski – stworzyli zestaw 40 wielkoformatowych plakatów poświęconych kinu francuskiemu. Takie kultowe tytuły, jak „Windą na szafot”, „Emmanuelle” czy „Fantomas” zyskały nowe oblicze, poddając się interpretacji twórców i stając się też odpowiedzią na pytanie, czy oba prezentowane na festiwalu kraje w jakikolwiek sposób odnoszą się do siebie w obszarze ekspresji twórczej. Wszakże od wielu już lat stosunki polsko-francuskie na polu grafiki projektowej są bardzo ścisłe i emanują wzajemnie inspirującą się energią.

"W domowym zaciszu, czyli malarskie, graficzne i rysunkowe podróże między kuchnią i łazienką" to tytuł nowej, udostępnionej w sieci, a przygotowanej przez Galerię i Ośrodek Plastycznej Twórczości Dziecka wystawy będącej zbiorem kilkudziesięciu, pochodzących z różnych stron świata prac, których autorzy zapraszają nas do swoich mieszkań, do pomieszczeń wypełnionych domowym sprzętem, meblami, gromadzonymi przez lata przedmiotami codziennego użytku.

Oglądając kolejne rysunki, grafiki, prace malarskie możemy znaleźć się zarówno w typowym współczesnym mieszkaniu, jak i wnętrzu chłopskiej chaty, a nawet kazachskiej jurcie. Możemy zajrzeć do kuchni, gdzie piętrzą się sterty naczyń, do łazienki, do pokoju gdzie domownicy spożywają właśnie swój codzienny posiłek lub odpoczywają przed telewizorem. Nie ulega wątpliwości, że te podpatrzone, dobrze znane sytuacje, powszechne czynności, pranie, sprzątanie, gotowanie mogą być inspiracją do realizacji wielu interesujących kompozycji plastycznych.

Wystawę oglądać można na stronie www Galerii oraz profilu facebookowym placówki.

• udostępnienie on-line: 08.05.2020 (piątek), godz. 18.30 na facebookowym profilu Galeria Sztuki Wozownia
• finisaż on-line / rozdanie nagród: 21.06.2020 (niedziela), godz. 12.00 na facebookowym profilu Galeria Sztuki Wozownia

organizator: Katedra Rysunku (Wydział Sztuk Pięknych UMK w Toruniu)
kuratorka: dr hab. Aleksandra Sojak-Borodo

Międzynarodowa Wystawa Rysunku Studenckiego to seria cyklicznych wystaw, organizowanych przez pracowników Katedry Rysunku Wydziału Sztuk Pięknych UMK od 2008 roku. Pierwsze edycje miały zasięg ogólnopolski, a obecnie są to pokazy o charakterze międzynarodowym i odbywają się w formule biennale. Każda z odsłon projektu jest odpowiedzią na zmieniający się temat przewodni, który zawsze związany jest z obszarem rysunku, interpretowanym w sposób bardzo szeroki. Selekcja prac odbywa się na zasadzie konkursu. Spośród zgłoszeń przysłanych w odpowiedzi na open call jury wybiera realizacje prezentowane na wystawie, a najciekawsze propozycje artystyczne nagradza.

Tytuł i hasło przewodnie tegorocznej wystawy to #RYSOWAĆ. Kieruje ono uwagę na przejawy rysunku, które możemy znaleźć w przestrzeniach wirtualnych. „Rozwój mediów społecznościowych sprawił, że wielu ludzi funkcjonuje w wykreowanych światach Instagrama, Twittera, WhatsAppa – zauważa kuratorka wystawy, dr hab. Aleksandra Sojak-Borodo. – W świecie sztuki też obserwujemy zjawisko przenoszenia życia do świata wirtualnego. Każda licząca się wystawa musi mieć stronę w Internecie, najlepiej relację na żywo z wernisażu, musi być dobrze sfotografowana. Coraz częściej wydaje się nam, że nie musimy czegoś realnie doświadczać, że dzięki przypięciu do niewielkiego ekranu i odpowiednim hashtagom zobaczymy wszystko. I w pewnym sensie tak jest... Z drugiej jednak strony takie hashtagowe odbieranie świata może być pułapką, polegającą na uproszczeniu, fragmentaryczności”.

Czy wszystko da się pokazać za pomocą krótkich komunikatów? Są takie rodzaje rysunku, które świetnie funkcjonują w tej rzeczywistości: rysunek prasowy, satyryczny, komiks, animacja. Ale co z rysunkiem ukazującym wirtuozerię techniki, pracami będącymi działaniami „tu i teraz” czy rozbudowanymi instalacjami? Czy hashtagowanie nie jest swego rodzaju amputowaniem ich założeń?

Pracę organizacyjne nad wystawą #RYSOWAĆ zakłóciła sytuacja wyjątkowa – epidemia koronawirusa, która pociągnęła za sobą różnego rodzaju obostrzenia, wpływające również na pracę instytucji kultury. Szczególne środki ostrożności wdrożył również Rektor UMK, odwołując wszystkie wydarzenia (w tym wystawy) prowadzone przez jednostki uniwersyteckie. Zmusiło to organizatorów #RYSOWAĆ do zmiany sposobu prezentacji prac. Ekspozycja, która miała odbywać się fizycznie w salach Galerii Sztuki Wozownia, przeniesiona została całkowicie do przestrzeni Internetu. Będzie miała więc wyłącznie charakter wirtualny – pokazywana będzie zarówno na specjalnej stronie internetowej, jak i wszystkich platformach społecznościowych, administrowanych przez Katedrę Rysunku UMK i Galerię Sztuki Wozownia.

Te specyficzne okoliczności sprawiają, że hasło tegorocznej edycji – #RYSOWAĆ – nabrało zupełnie nowych znaczeń i kontekstów…

Jury Międzynarodowej Wystawy Rysunku Studenckiego rozpatrzyło w tym roku 186 zgłoszeń z 28 uczelni z Polski i zagranicy. Do udziału w wystawie zakwalifikowało się 60 artystów z następujących uczelni artystycznych: Akademia Sztuki i Designu w Charkowie, Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku, Akademia Sztuki w Szczecinie, Akademia Sztuk Pięknych w Katowicach, Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie, Akademia Sztuk Pięknych w Łodzi, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Collegium da Vinci w Poznaniu, College Nauczycielski Kibuców, Technologii i Sztuki w Tel Awiwie w Izraelu, Petersburska Akademia Sztuki i Przemysłu, Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu, Uniwersytet Jana Evangelisty Purkyně w Uście nad Łabą (Czechy), Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, Uniwersytet Rzeszowski, Uniwersytet Zielonogórski, Uniwersytet Śląski w Cieszynie.

W czasie udostępnienia wystawy on-line, które będzie miało miejsce 08.05 o godz. 18.30 na facebookowym profilu Galerii Sztuki Wozownia, poznamy prace zakwalifikowane do pokazu. Z kolei w ramach wirtualnego finisażu (21.06, godz. 12.00) dowiemy się, których artystów w tej edycji nagrodzono.

Pierwsze oprowadzanie kuratorskie po wystawie. Jest to pierwsza tak obszerna wystawa sztuki ukraińskiej w Polsce, dlatego poświęcimy jej kilka oprowadzań - wszystkie w wykonaniu kuratora, Krzysztofa Białowicza. Wystawa przygotowana wspólnie z YermilovCentre w Charkowie.

Wystawa interdyscyplinarna ukazująca współczesne dokonania artystów ukraińskich. Prezentowane będę tradycyjne formy wypowiedzi oraz instalacje i multimedia. Będzie to pierwsza tak szeroka prezentacja sztuki ukraińskiej w Polsce, obejmująca twórców młodych jak i posiadających pokaźny dorobek twórczy. Wystawa pokaże dzisiejsze spojrzenie twórców ukraińskich na problemy i wydarzenia związane postrzeganiem sytuacji społecznej i politycznej współczesnej Ukrainy w kontekście wojny i miejsca w Europie.

Artyści: Gera Artemova, Taras Kamennoy, Vitalii Kokhan, Vladyslav Krasnoshchek, Serhiy Lebedynskyy, Bella Logachova, Tetiana Malynovska, Mykola Matsenko, Serhiy Melnichenko, Roman Minin, Roman Mykhailov, NATSPROM (Mykola Matsenko, Oleg Tistol), Mykola Nosok, Yuliia Polunina-But, Roman Pyatkovka, Andrii Rachynskyi, Danyyl Revkovskyi, Shalennyi Mykyta, Oksana Solop, Victor Sydorenko, Vasyl Tsagolov, Artem Volokitin, Lana Yankovskaya, Kostiantyn Zorkin

Projekt Sztuczny ból jest odpowiedzią na bieżące problemy i sytuacje, które składają się na Ukrainę jako kraj, jako lud, jako punkt geopolityczny na mapie świata. Koncepcja wystawy opiera się na nieuniknionym uwarunkowaniu teraźniejszości decyzjami z przeszłości, ciągłością jednych sytuacji mających wpływ na dynamiczny rozwój innych.

Nataliia Ivanova, kuratorka wystawy i dyrektorka Charkowskiego Centrum Sztuki Współczesnej YermilovCentre, tak mówi o koncepcji wystawy: „Dzisiejsza refleksja artystyczna ma na celu odzwierciedlenie kruchej sytuacji społeczeństwa ukraińskiego, na którą wpłynęły takie wydarzenia, jak arogancka aneksja Krymu, separatystyczne przemówienia na Donbasie, zewnętrzna ingerencja na Wschodzie czy aktywność ultraprawicowa wewnątrz kraju. Są to tematy, które bolą i będą bolały, mimo że w ciągu sześciu lat jakoś «pogodziliśmy się» z pewnym stanem rzeczy, nauczyliśmy się z tym żyć, nie jesteśmy już tak gwałtowni i wrażliwi emocjonalnie. Ale prezentowani tutaj artyści i ich prace od czasu do czasu przywołują tamte wydarzenia, zwracają naszą uwagę i przypominają, że to boli…”.

Zgodnie z koncepcją wystawy głos artysty może wyrazić pewien znak czasu: „Artysta odczuwa atmosferę społeczną, która przenika wszystko i nurty społeczne, które nasycają przestrzeń informacyjną. On jest medium, prognostykiem, wizjonerem. Jego artystyczna reakcja na rzeczywistość może być agresywna, melancholijna, eskapistyczna itp. – taka, która odpowiada na potrzeby czasu, jest w stanie wyrazić nastroje i uleczyć jego ból”.

Wybrane prace demonstrują kalejdoskop doświadczeń i tworzą jedno, intensywne pole doświadczeń mających na celu dialog lub zaangażowanie: „Współczesna sztuka ukraińska nie ogranicza się tematami samoidentyfikacji na politycznym tle historii. (…) Eksperymenty i odkrycia wytapiają nowe, polidyskursywne, niemitologiczne formy”.

Jedną z misji projektu jest wspieranie dialogu międzykulturowego między Ukrainą a Polską, które mają wspólne doświadczenia historyczne i wspólną historię. „Prawie trzy lata temu w Centrum Sztuki Współczesnej YermilovCenter w Charkowie zaprezentowaliśmy wystawę z kolekcji Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu. Dzisiaj pokazujemy ukraińską sztukę współczesną w Toruniu” – mówi Nataliia Ivanova.

LINK DO ZWIEDZANIA

W związku z panującą pandemią istnieje duże prawdopodobieństwo, że otwarcie wystawy nastąpi w sposób wirtualny – poprzez łącza internetowe. Zwiedzanie wystawy do czasu zniesienia ograniczeń również będzie możliwe jedynie wirtualnie.

Prace nad koncepcją wystawy i wydawnictwem trwają od 2017 roku. Artyści zaproszeni przez kuratorów wystawy – Mirosławę Rochecką i Kazimierza Rocheckiego – w ciągu dwóch lat realizowali swoje wizje do otrzymanych fragmentów tekstu Apokalipsy św. Jana. Na wystawie zgromadzono 177 dzieł 93 twórców z Polski, Dani, Słowacji, Ukrainy, Litwy, Francji i Brazylii.

Dzieła, które powstały, odnoszą się niemal do każdego wersetu Księgi Objawień św. Jana. Plastyczne wizje do Apokalipsy przefiltrowane zostały przez wrażliwość artystyczną każdego z autorów, twórcze doświadczenia i preferencje uprawianej dyscypliny, a także poprzez różnice kulturowe i wpływy tradycji religijnych krajów, z których pochodzą.

Ta monumentalna, tematyczna wystawa splata się dzisiaj z nadzwyczajną globalną sytuacją. Koronawirus wstrząsa całym światem i pokazuje jak niewiele znaczą nasze zdobycze cywilizacyjne wobec niewidzialnego gołym okiem mikroba, który zmienia porządek świata i jego preferencje. Czy to znak nadchodzącej Apokalipsy – czy tylko ostrzeżenie? Niewątpliwie przygotowywana od trzech lat wystawa Znaki Apokalipsy finalizuje się w najgorętszym momencie, w którym świadomość kruchości ludzkiego życia, a także zawodność dotychczas ustalonych na świecie porządku i hierarchii wartości tak bardzo się unaoczniły i spędzają nam sen z powiek.

To chyba najlepszy moment na przypomnienie Objawień św. Jana i wniknięcie w ich głębię. Niezależnie od tego, czy będzie nam dane przeżyć tę wystawę bezpośrednio w przestrzeni ekspozycyjnej CSW, czy ze względu na ogłoszoną pandemię prezentowane na niej dzieła będziemy mogli zobaczyć jedynie wirtualnie, to na pewno warto zapoznać się z jej zawartością podążając za wersami Apokalipsy.

Wystawa ma charakter interdyscyplinarny. Obok siebie prezentowane są dzieła reprezentujące klasyczne dyscypliny sztuki: malarstwo, grafika, rysunek, rzeźba, ceramika, tkanina artystyczna, a także dyscypliny wykorzystujące techniki i media cyfrowe jak: wideo-art, animacja i rysunek cyfrowy. Ten bogaty w walory wizualne, głęboki i wielowątkowy przekaz artystyczny dopełniony został dźwiękiem w kompozycji i reżyserii Jędrzeja Rocha Rocheckiego. Nigdy wcześniej nie zgromadzono w jednym miejscu na wystawie oraz w jednym wydawnictwie tylu dzieł, które w sposób tak skrupulatny – werset po wersecie – przedstawiają wizje współczesnych twórców odnoszących się do Apokalipsy św. Jana. Fakt ten, także w kontekście okoliczności, które mu towarzyszą, sprawia, że Znaki Apokalipsy są przedsięwzięciem artystycznym i wydarzeniem wyjątkowym o szczególnym znaczeniu.

Towarzysząca wystawie dwujęzyczna albumowa publikacja pod redakcją prof. Mirosławy Rocheckiej pełni funkcję katalogu i jest zarazem autonomicznym wydawnictwem. Zawiera tekst Apokalipsy w nowym tłumaczeniu z oryginału ks. prof. Dariusza Koteckiego wraz z opracowanymi przez niego specjalnie w tym celu obszernymi komentarzami egzegetyczno-apologetycznymi. Całość materiału podzielona została zgodnie z treścią Apokalipsy na siedem części, z których każda zawiera reprodukcje dzieł odnoszących się do jej treści wraz z zamieszczonymi w ich kontekście krótkimi refleksjami artystów, a także opracowanie teoretyczne jednego z zaproszonych autorów. Łącznie w publikacji zamieszczonych zostało 177 reprodukcji wszystkich prac prezentowanych na wystawie.

Uczestnicy wystawy:
Piotr Badziąg, Stanisław Baj, Michał Bajsarowicz, Andrzej Banachowicz, Anna Barbarowicz, Grzegorz Bednarski, Piotr Będkowski, Stanisław Białogłowicz, Maciej Bieniasz, Wiesława Błażejczyk /s. Natanaela, Beata Bober-Kocoł, Anna Bochenek, Andrzej Boj Wojtowicz, Andrzej Borcz, Tadeusz Boruta, Reynaldo Candia, Magdalena Chomiak, Małgorzata Dawidiuk, Zofia Dąbrowska, Marcin Fausek, Vando Figueirêdo, Fernando Franҫa, Krystyna Garstka-Saran, Jerzy Gąsiorek, Łukasz Gil, Marek Haładuda, Tine Hind, Kamil Jurašek, Andrzej Kałucki, Martin Kellenberger, Krzysztof Kiwerski, Piotr Klugowski, Mirosław Kocoł, Stanisław Kośmiński, Benedykt Kroplewski, Peter Krupa, Marian Waldemar Kuczma, Jolanta Kuszaj, Janusz Lewandowski, Paweł Lewandowski-Palle, Zdzisława Ludwiniak, Artur Majka, Marlena Makiel-Hędrzak, Władysław Maławski, Wiesława Markiewicz, Mariusz Mikołajek, Dariusz Mlącki, Piotr Młodożeniec, Jolanta Nitka-Nikt, Zdzisław Nitka, Józef Panfil, Leszek Pawlikowski, Felix Pedersen, Krzysztof Pituła, Peter Pollág, Bogdan Przybyliński, Steen Rasmussen, Birthe Reinau, Adriana Rocha, Mirosława Rochecka, Kazimierz Rochecki, Krystyna Rudzka-Przychoda, Michał Rygielski, Tomasz Sadlej, Wojciech Sadley, Aleksandra Simińska, Peter Smik, Krzysztof Sokolovsky, Monika Stefanowska, Rafał Strent, Krystyna Szalewska-Gałdyńska, Marek Szary, Henryk Szkutnik, Bożena Szmelter-Fausek, Iga Święcicka, Urszula Ślusarczyk, Jerzy Tomaszek, Andrzej Tomczak, Michał Trӓger, Aleksandras Vozbinas, Andriy Vynnychok, Oksana Vynnychok, Krzysztof Wachowiak, Jan Jubaal Wasiński, Elżbieta Wasyłyk, Zdzisław Wiatr, Marzena Wilk, Tomasz Wlaźlak, Andrzej Wojciechowski, Anna Wysocka, Adam Zapora, Piotr Zaporowicz, Grażyna Zielińska

Koncepcja wystawy i publikacji: Mirosława Rochecka
Kuratorzy: Mirosława Rochecka i Kazimierz Rochecki
Koordynatorka: Paulina Kuhn
Realizacja wystawy: Wojciech Ruminski
Aranżacja wystawy: Kazimierz Rochecki
Udźwiękowienie wystawy: Jędrzej Roch Rochecki

Autorzy tekstów: Magdalena Dembek, Ewa Dryglas Komorowska, ks. Adam Gębalski, Witold Kawecki CSsR, Ks. Dariusz Kotecki, Paulina Kuhn, Mirosław Jasiński, Szymon Stenka, Kazimierz Piotrowski, Mirosława Rochecka