Wystawa | www.torun.pl

Presence (Obecność) to cykl autoportretów – pamiątek autorki z obecności w miejscach dla niej ważnych. Tym, co łączy poszczególne kadry jest wycięta z nich figura człowieka (artystki).

Odwiedzenie byłych miejsc zamieszkania, powodowane chęcią wykonania pamiątki, poskutkowało serią symbolicznych obrazów, zapisów emocji i doświadczeń. Cięcie i zniszczenie pamiątkowej fotografii jako drastyczny akt nawiązuje do traumy związanej ze zmianą, ruchem, przeistaczaniem. Brak widzialnego wizerunku podmiotu wskazuje na jego fragmentaryczność, performatywność stawania się oraz na jego nomadyczny charakter.

Czas pracy nad cyklem Presence (Obecność) był afirmacją woli przemieszczania się, podróży przeciwko stagnacji. To pożegnanie z miejscami oswojonymi, które były jej domem. Wycięte ślady jak znaczenie terenu przypominają o miejscach, które wniknęły w nią, w których zostawiła po sobie ślad.

Tytułowa Obecność to dla autorki wrastanie w miejsca, świadome przeżywanie sytuacji i spotkań poprzez współodczuwanie. Cykl fotografii ukazuje doświadczenia obecności jako punkty, które połączone ze sobą tworzą linię istnienia nomady.

Magda Typiak – artystka intermedialna. Absolwentka ASP w Gdańsku (Intermedia) oraz WSP UMK w Toruniu. W 2016 roku studiowała na Accademia di Belle Arti di Brera w Mediolanie w Departamencie Filmu i Fotografii. Jej prace pokazywane były na wystawach i festiwalach w Polsce i za granicą, m.in. w Berlinie, Atenach, Wiedniu i Instytucie Kultury Polskiej w Mińsku. W 2015 roku wzięła udział w festiwalu Warszawa w Budowie, w 2016 roku jej wideo zdobyło główną nagrodę na międzynarodowym przeglądzie sztuki studenckiej w Galerii Sztuki Wozownia w Toruniu. W 2019 roku została wybrana przez galerię Dryphoto artecontemporanea na rezydencję artystyczną w Prato (Włochy). W tym samym roku została rezydentką Museums Quartier w Wiedniu. Instalacje, filmy i fotografie, które tworzy, to działania postkonceptualne. W swoich minimalistycznych pracach – delikatnych dekonstrukcjach przestrzeni – zadaje pytania o tożsamość, zarówno własną, jak i zbiorową.

kuratorka: Joanna Gwiazda

To polska wersja idiomu oznaczającego niewykazywanie obecności mentalnej. Odcięcie może być skutkiem intensyfikacji życia wewnętrznego lub jego zapauzowaniem. Próbuję wyobrazić sobie jak te stany wyglądają od zewnątrz, wpisać je w ogólnodostępną przestrzeń i pozgadywać co może z nich wyniknąć.
Alina Śmietana

Alina Śmietana – urodzona w 1996 roku. Absolwentka WSP UMK w Toruniu. Interesuje się działaniami nażywymi, bezpośrednio powiązanymi z obecnością osób. Stąd często posługuje się medium performace lub rozwiązaniami intermedialnymi. Stara się korzystać z codziennych, dobrze opatrzonych form i znaczeń, co motywuje potrzebą dostępności i niebudowaniem dystansu. Brała udział w kilkunastu wystawach zbiorowych.

kuratorka: Joanna Gwiazda

Przygotowania do wystawy, projekty, opisy, scenariusze, decyzje. Zadowolenie lub nie. Słyszysz, że tak w życiu już jest, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Współpraca z galerią, krótka chwila, decyzja o byciu artystką. Powtarzasz jak mantrę, że pomimo różnych okoliczności „wszystko gra”. Masz pomysły; wiesz, gdzie chcesz trafić. Czasem ktoś decyduje za ciebie. Szykowanie wystawy, tytuł, który coś mniej więcej o niej mówi. Podoba się lub nie. Otwarcie, zamknięcie. Ciąg dalszy. Kto i jak trafia do galerii?
Postanowiłam uczcić własną wystawę właśnie na wystawie. Obecnie przecież celebruje się różne rzeczy. Wykorzystuję w tym celu kilka zabiegów, kilka działań, to, co jest już ustalone i utrwalone w kulturze masowej jako kanon postępowania podczas przygotowań do wszelkich „imprez”, na które wiele osób czeka całe życie. Wybieram i przetwarzam na potrzeby wystawy.
Małgorzata Czyż

Małgorzata Czyż – urodzona w 1989 r. w Białej Podlaskiej. W latach 2011–2018 studiowała malarstwo (dyplom w pracowni prof. Lecha Wolskiego) oraz konserwację i restaurację sztuki nowoczesnej na WSP UMK w Toruniu. Studiowała także na Akademii Sztuk Pięknych w Palermo (2017). Ukończyła kurs technik teatralnych w zakresie scenografii w City Lit Collage w Londynie (2010). Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2017), Marszałka Województwa Kujawska-Pomorskiego (2019) i Miasta Torunia (2019). Autorka kilku wystaw indywidualnych i uczestniczka kilkunastu wystaw zbiorowych.

Introspekcja, której dokonuję w codziennym życiu, ma odzwierciedlenie w mojej sztuce. W pracach od malarstwa, poprzez rysunek i instalację ujawniam swoje nastroje i niepokoje. Buduję narrację z wrażeń, odczuć mających związek z moimi prywatnymi doświadczeniami oraz z zapamiętanych historii innych osób, które na nią oddziałały. Moje prace powstają pod wpływem chwili, są notatkami z sytuacji i emocji.

kuratorka: Joanna Gwiazda

Olek sam o sobie pisze:
Od zawsze myślałem o sobie “umysł ścisły”, co oznacza m.in., że pierwszy aparat fotograficzny kupiłem z prozaicznej potrzeby posiadania kolejnego gadżetu. Nie przypuszczałem wtedy, jakie zamieszanie wywoła to w codzienności mojej i moich bliskich. Fotografowanie podstępnie zawłaszczyło czas, który dotychczas poświęcałem pozostałym pasjom, czyli wspinaniu i bieganiu, wysuwając się na pierwszy plan wszelkich moich aktywności.

Reportażu uczyłem się od Tomasza Tomaszewskiego, ale wiele niezwykłych rozmów i podróży zawdzięczam społeczności skupionej w grupie The Leica Meet. Śmielszej humanistycznej refleksji sprzyjały lektury dyskretnie podsuwane przez mądrych i oczytanych przyjaciół (z twórczością Susan Sontag na czele). I gdzieś pomiędzy fotografowaniem święta Purim w Jerozolimie, zawodów triathlonowych i wernisaży prac znajomych twórców, przestałem być fotografem tylko niedzielnym*. Dziś, choć najczęściej sięgam po reportaż, to doceniam również estetykę fotografii wizerunkowej i powietrznej (czyli z wykorzystaniem drona).

To czego nie widać - seria fotografii ukazująca znane obiekty z nietypowej, często zaskakującej perspektywy.

Fotografuję od ponad 15 lat. Z czasem fotografia stała się moim życiem. Przez kilka lat nosiłem ze sobą aparat praktycznie codziennie. Długo szukałem co tak naprawdę chciał bym robić w życiu i wiecie co , samo mnie to znalazło... Lubię obserwować światło zwłaszcza te podczas złotej godziny, uwielbiam małą głębie ostrości i długie czasy naświetlania. Śmieję się czasem, że nie fotografuję tylko pogrzebów.

Zdjęcia powstały na przełomie paru lat. Wykonane kilkoma aparatami o różnych porach dnia. Jest to prywatny zbiór samouka który poza obserwacją wykorzystuję różne techniki fotografii. Wszystkie parametry ustawiane były w pełnym zakresie manualnym bez trybów automatycznych.

Katarzyna Pitek - pochodząca z południa Polski studentka malarstwa na toruńskim Wydziale Sztuk Pięknych. W 2016 roku ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych w Nowym Wiśniczu uzyskując dyplom z ceramiki artystycznej. Studiowała również na Wileńskiej Akademii Sztuk Pięknych w Kownie malarstwo oraz projektowanie szkła artystycznego.

W 2019 roku otrzymała nagrodę dydaktyczną za szczególne osiągnięcia w roku akademickim 2018/2019. Została wyróżniona w konkursie "Sztuka Izolacji" organizowanym przez Bydgoskie Centrum Sztuki. W marcu tego roku uczestniczyła w programie rezydencyjnym "Cruce" w Centro Negra, Blanca (Hiszpania).

Obecnie tworzy w swojej własnej pracowni w Toruniu.

Blanca - O projekcie pisze artystka: mała hiszpańska miejscowość położona w Dolinie Ricote gdzie spędziłam miesiąc w pracowni artystycznej. Podczas wyjazdu mogłam skupić się przede wszystkim na malarstwie. Stworzyłam cykl obrazów dotyczących emocjonalności człowieka, wpływu emocji na nasze ciała. Był to indywidualny czas niezwykle dla mnie ważny umożliwiający mi rozwój i dzielenie doświadczenia z innymi artystami.

Jestem studentką IV roku Grafiki na WSzP w Toruniu, w pracowni multimedialnej prowadzonej przez dr hab. Zdzisława Mackiewicza. We wrześniu 2020 r., podczas Festiwalu Światopogląd, odbyła się wystawa fotografii „Jednym Śladem”, którą stworzyłam wraz z Zuzanną Kwapińską. Od listopada 2020 r. należę do kolektywu 30 kobiet, które zajmują się fotografią analogową (@jedna.fotografia). Efektem współpracy jest album wydany w wersji cyfrowej i drukowanej. Obecnie zajmuję się tworzeniem zdjęć i wideo, głównie na potrzeby mediów społecznościowych.

Wystawa „Bliżej” ma na celu zwrócenie uwagi na dość ważną, według mnie, kwestię. Uważam że to, jakie mamy relacje z samym sobą, rzutuje na relacje z otoczeniem. Fotografia jest najbliższym dla mnie medium i przy pomocy kilkukrotnych ekspozycji na średnim formacie staram się przekazać, jak ważna jest bliskość z samym sobą. Podchodzę do tego tematu z różnych perspektyw i staram się pokazać całe jego spektrum. Czasem bardziej ironicznie, czasem z większą czułością, a czasem z niechęcią do siebie.

Siły natury to żywioły: ziemia, woda, ogień, powietrze. Wszystkie one są zawarte – jakby zaklęte – w ceramice. Masa ceramiczna reprezentuje ziemię i wodę, ogień pojawia się podczas wypału, woda zaś całkowicie odparowuje, ustępując miejsca powietrzu. Tym właśnie są dzieła Jakuba Biewalda – artysty, który zaprezentuje swoje prace w ramach kolejnej wystawy w Dworze Artusa.

Jakub Biewald zaprzyjaźnił się z materią ceramiczną. Wybrane przez artystę narzędzie – koło garncarskie, umożliwia kształtowanie materii, tworzenie struktury będącej zapisem naturalnych sił i procesów. Płynący z koła hipnotyzujący ruch wirowy, pozwala wprawić się w stan transu, gdzie proces twórczy zachodzi także poza świadomością. Obiekty z wystawy zróżnicowane są w swoich gabarytach, odcieniach i kształtach. Spoiwem łączącym je w całość jest struktura warstwowa, wynikająca z procesu twórczego oraz obserwacji natury. Uniwersalizm tak budowanej struktury odnajdujemy w naturze jako naturalny zapis wzrastania: w ziemi, w skałach z poszczególnymi warstwami, czy w łabędzim piórze. Podobnie układają się przyrosty w muszlach ślimaków, słoje w pniach drzew. Struktura ta może przywodzić na myśl zapis linii papilarnych. W rzeźbach Jakuba Biewalda ukształtowana została dotykiem dłoni, warstwa po warstwie. Wertykalne odwrócenie nawarstwień bywa efektem działania potężnych sił w naturze. Ukazuje zapis mocy natury, nieustannego przeobrażania i nieprzerwanego ruchu.

Część z prac z wystawy prezentowana była jedynie na wystawie pracy doktorskiej Jakuba Biewalda, którą w ubiegłym roku obronił na ASP we Wrocławiu. Teraz ma przyjemność zaprezentować te rzeźby w mieście, w którym początek miała jego fascynacja materią ceramiczną.

Jakub Biewald – absolwent kierunku Rzeźba, na specjalizacji Ceramika Artystyczna, Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w roku 2014. Laureat Nagrody im. prof. Adolfa Ryszki dla najlepszego studenta kierunku Rzeźba (2013). Tytuł doktora uzyskał na Wydziale Ceramiki i Szkła ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu w roku 2020. Obecnie pracuje jako laborant ASP we Wrocławiu, a także na stanowisku asystenta w Pracowni Podstaw Projektowania Ceramiki. Uczestnik międzynarodowych wystaw, plenerów i rezydencji artystycznych. Uprawia twórczość w zakresie rzeźby, ceramiki, rysunku, malarstwa i fotografii. Inicjator corocznych plenerów rzeźbiarskich w Wąbrzeźnie.

Wstęp wolny